Running 1.0: Trimlopen

Wie wil weten hoe hardlopend Nederland groot is geworden, doet er goed aan een keer naar Leiden af te reizen. En aldaar deel te nemen aan een van de trimlopen die wordt georganiseerd door NL ML. Zo begon het namelijk allemaal, ergens eind vorige eeuw. Met loopjes als deze. Waar de rest van de Nederlandse loopevenementen is doorgegroeid, zichzelf is ontstegen, is opgesplitst in meerdaagse wedstrijden en duizenden lopers uit binnen- en buitenland ontvangt, is het in Leiden klein en intiem gebleven. Behapbaar. Ver weg van de massa. Met de start óp de parkeerplaats.

Twee euro zonder herinneringsmedaille

Het is 21 oktober 2018. De dag van de Amsterdam Marathon. De stad is al dagen ontregeld, openbaar verkeer ligt stil en de lokale economie krijgt een enorme boost dit weekend, vanwege de vele buitenlandse lopers die naar de hoofdstad zijn getrokken. Per boot, bus, trein, auto en vliegtuig. Duizenden en nog eens duizenden deelnemers zijn al vroeg op de been. Rijen dik voor de dixies, gedrang in de startvakken en een opzwepende sfeer in het Olympisch Stadion, waar de speaker boven de mensenmassa uit probeert te komen.

Wij parkeren deze zondagochtend de auto een kwartiertje voor de start op de parkeerplaats bij de kantine van tuinvereniging Cronesteyn in Leiden. Het is stil. Een schril contrast met Amsterdam. Is de trimloop wel vandaag? Bij binnenkomst krijgen we de bevestiging. Daar zit Marja van Amsterdam achter een houten tafel. Zij verzorgt de inschrijving en is samen met haar man Gerard de drijvende kracht. Tien keer per jaar zit ze achter deze tafel en schreef ze mensen in voor maar liefst 363(!) loopjes. Twee euro zonder herinneringsmedaille en voor drie euro mag je na afloop kiezen uit een van de vier medailles. Ook krijgen we een lootje. Na afloop zijn er prijzen te halen. Ze staan al uitgestald op de houten tafel. Van flessen wijn, tot koekjes, een blik en een amandelstaaf. Gerard van Amsterdam loopt rond. Van binnen naar buiten. Begroet oude bekenden en doet deze keer niet zelf mee. In zijn jonge jaren liep Van Amsterdam marathons, zeven keer Rotterdam en een persoonlijk record van 3.30 uur. ‘We zijn dit als een gekkigheid begonnen’, zegt hij. ‘We reden altijd met een groepje enthousiaste lopers in de auto het land door. Naar wedstrijden. Toen zeiden we tegen elkaar, laten we een clubje oprichten, dat werd Niet Lullen Maar Lopen. Theo van der Kraan is de oprichter van NL ML en deze loopjes. Hoe het met hem gaat? Ik weet het niet. We zijn hem uit het oog verloren. Ik doe dit nu dertig jaar met mijn vrouw en later hielpen mijn kinderen Brenda en Patrick ook. Brenda zat achter de inschrijvingstafel met mijn vrouw en Patrick verzorgde de drankpost.’

Verzorgingspost

Hij wordt geroepen van buiten. Het is 10.30, de start is aanstaande. Nog snel draait hij zich om: ‘Als iemand om 10.32 aan komt rijden en nog wil inschrijven, starten we gewoon vijf minuten later’, zegt hij met een grijns. Heerlijk! Van Amsterdam is de organisator, de microfonist, de starter, hij drukt de tijdklok in en bemant de verzorgingspost. We laten onze tassen achter op het biljart in de kantine, waar zich aan de bar al de eerste gasten van de tuinvereniging hebben verzameld. Nog even naar het toilet en dan naar buiten waar een handjevol deelnemers rustig staat te wachten. ‘Is iedereen er’, roept Van Amsterdam. Ik denk aan de Amsterdam Marathon en stel me voor dat deze vraag daar door de speakers schalt. Iedereen is er. ‘Dan gaan we nu starten’, roept hij luidkeels en telt af: ‘Vijf, vier, drie, twee, een, START.’ En weg zijn we.

Het is een mooi groen parcours. Slingerend door Polderpark Cronesteyn over fiets- en wandelpaden. Langs slootjes, een meertje en over kleine houten bruggetjes. Er is geen verkeer op wat zondagochtendfietsers na, die verbaasd opkijken van deze ‘drukte’. Na 7 kilometer zien we Van Amsterdam weer staan, bij de enige verzorgingspost van het parcours. Hij reikt een bekertje water aan en doet dat zichtbaar met plezier. Deze man is hardloper in hart en nieren en geniet van zijn deelnemers. Het zijn er gemiddeld tussen de 50 en 100. Verderop staat een witte emmer in het gras, voor de lege bekertjes. Nog een paar kilometer en deze tien zit erop. Op een smal bruggetje maken we plaats voor een snelle loper van de halve marathon. Hij loopt alleen. Alsof hij zijn eigen duurloop doet. Maar het is toch anders. Deelnemen aan een trimloopje geeft je iets meer dan wanneer je je eigen rondje loopt. Tussen de tuinhuisjes door komen we aan de andere kant van de parkeerplaats uit. Nog een klein sprintje naar de finish. Best eenzaam. Er staat niemand. Alleen de lopende tijdklok is het bewijs dat hier een evenementje plaatsvindt.

Binnen staan onze tassen onaangeroerd op het biljart. De stamgasten drinken zonder op te kijken verder en Marja van Amsterdam zit nog steeds achter de tafel. We zoeken onze medaille uit en geven het lootje af. Hebben we een prijs? Ja! De amandelstaaf is voor ons.

Amandelstaaf

Marja gaat weer verder. Ze moet stempels zetten in de trimloopboekjes. Hoeveel kilometer deze oud gediende er al op heeft zitten? 31.000, vertelt hij. Het is een trots bezit, zo’n boekje, vooral onder de oudere veteranen. De organisatie geeft ook stempelkaarten uit. Een stukje marketing en klantenbinding. Bij negen stempels wordt het badlaken van NL ML uitgereikt. En wie twee volle spaarkaarten heeft, ontvangt een heuse sweater.

Dan komt de laatste loper binnen, de deelnemer aan de halve marathon en Van Amsterdam stapt in zijn auto. Hij mag van de gemeente tien dagen per jaar met zijn auto door het park rijden, om de routebordjes neer te zetten en weer op te halen. We zwaaien en beloven terug te komen. Het is hier zo leuk. Eigenlijk moet iedereen hier minimaal één keer hebben deelgenomen. Deze sfeer geproefd hebben. Van Amsterdam vermoedt dat zijn trimloopjes een langzame dood sterven en waarschijnlijk heeft hij gelijk. Daarom wil ik u vragen om vóór die tijd de wedstrijdkalender van 2019 te bekijken om in ieder geval één keer naar Leiden af te reizen.