Vorige maand was ik de gelukkige aanwezige bij de lancering van dit mooie blad RunningNL. Het was een leuk feestje. Evy van de welbekende hardloopapp was de dagvoorzitter. Ze vertelde dat ze niks liever doet dan in onze buis van Eustachius kruipen om je aan het hardlopen te krijgen. Met haar lieve Belgische stem motiveert ze iedere hardloper om harder of meer te gaan lopen. En dat werkt, gezien haar vele volgers en fans. Er waren inspirerende verhalen van Michaelrobbert Brans, de atleet met één been die harder loopt dan menige tweevoeter, Machteld Cossee die zeer slechtziend dit jaar de marathon in New York gaat lopen met een buddy, en Klaas Boomsma die zichzelf uit zijn drugsverslaving heeft gerend en nu marathontrainer is. Ik was erg onder de indruk en heb me voorgenomen om nooit meer te gaan klagen over een runnersdipje of wat spierpijn. Diep respect voor allemaal, jullie hebben er allemaal een fan bij!
Hardlopen is voor de meesten van ons een manier om gezond en fit te worden of te blijven. Je gaat je beter voelen door die heerlijke endorfinerush na een lekkere run. Veel minder is bekend over de negatieve effecten van te veel en te hard lopen. Als je frequent last hebt van blessures, kan dat je psyche beïnvloeden. Ook kun je zo geobsedeerd worden door hardlopen dat het gaat ontaarden in een verslaving.
Een loopverslaving kenmerkt zich door een toenemende behoefte in loopafstand en loopfrequentie. Belangrijk element daarbij: ‘onthoudingsverschijnselen’ als je niet loopt zoals onrust en frustratie. Het inzetten van hardlopen om je emoties onder controle te houden of om conflictsituaties in de thuissituatie te vermijden heeft een hogere kans om te ontaarden in een loopverslaving. Je kunt je daar ook wel iets bij voorstellen: als je alleen maar wegrent van problemen en ze niet oplost, lukt het uiteindelijk ook niet meer om je hoofd leeg te rennen. Als je maar blijft rennen ondanks pijntjes, blessures en vermoeidheid, kun je ook spreken van een loopverslaving.
Er bestaat zoiets als een Exercise Addiction Inventory (EAI), dit is een score die berekend wordt op basis van een vragenlijst om een loopverslaving vast te stellen. In de algemene bevolking komt het ongeveer 0,5% voor. Hardlopers met een serieuze loopverslaving die niet kunnen sporten omdat ze ziek zijn, hebben een hogere kans om in een depressie te geraken. In de ernstigste gevallen kan het zelfs leiden tot zelfmoordneigingen. Nu genoeg over deze ‘dark side’ van het hardlopen. Waar worden we nu zo blij van, hoe zit dat met endorfine en zo?
Endorfinen zijn signaaleiwitten (dat wil zeggen hormoonachtige stoffen) met pijnstillende eigenschappen. Ze worden geproduceerd in de hersenen tijdens lichamelijk inspanning, opwinding, pijn, liefde en orgasme. Ze lijken op opiaten vanwege hun vermogen om pijnstilling te veroorzaken, en ook een gevoel van welbevinden, geluk en genot. Ze spelen een sleutelrol in het beloningssysteem van onze hersenen. Het zijn de endorfinen die verantwoordelijk zijn voor het ultieme gevoel van relaxatie na een stevig hardlooprondje dat ook wel de ‘runner’s high’ wordt genoemd. Activiteiten waarbij endorfinen vrijkomen spelen een rol bij verslaving, maar de precieze relatie is nog niet opgehelderd. Tot die tijd, vooral blijven lopen, met Evy in je oor, doseer je training, werk aan balans en neem op tijd je rust. High five!
