“Gekscherend zei ik dat ik nooit in Rotterdam zou hardlopen.” Met een Amsterdams hart heeft Marnix het niet zo op Rotterdam. Totdat hij een date met zijn vriendin had in Rotterdam en er een vonk oversloeg. Niet alleen met zijn vriendin. “Vervolgens haalde ze me in 2022 over om de Rotterdam Marathon te lopen, wat ik ook deed. Zij stond aan de finish, wat een heel speciaal moment was. Ik begrijp wel dat mensen Rotterdam Marathon als ‘de mooiste’ bestempelen. Ik vond in Rotterdam niet alleen de liefde van mijn leven, maar ook de liefde voor hardlopen terug.”
Keerpunt
Marnix komt van ver. Als gedreven triatleet stond hij aan de start van meerdere Ironman’s, totdat hij in 2018 tijdens een triatlon in Taiwan met hartproblemen uit moest stappen. Pas in Nederland in de medische molen bleek wat er precies aan de hand was. “Ik heb gedurende 1,5 jaar niet kunnen en durven lopen. Onder begeleiding van een gespecialiseerde sportcardioloog kreeg ik langzaam het vertrouwen in mijn lichaam terug en kon ik weer genieten van hardlopen”, licht Marnix toe.
Zijn kijk op het leven is hiermee ook veranderd. “Vroeger was ik erg competitief. Nu geniet ik van iedere kilometer die ik kan lopen en ben ik er dankbaar voor dat ik er nog ben. Niets is zo kwetsbaar als het menselijk lichaam, het kan zo voorbij zijn. Ik vind het ook belangrijk dat we met elkaar in gesprek blijven en meer kwetsbaarheid durven tonen over fysieke of mentale problemen die we hebben. Die machocultuur hoeft van mij niet zo.”
Revanche
Dit jaar gaat Marnix voor de 3e keer van start in Rotterdam. “Helaas finishte ik vorig jaar niet, ik werd ziek en moest uitstappen. Daarom voelt het dit jaar voor mij toch een beetje aan als revanche voor mijn ego. Al vind ik het belangrijker om te genieten. De marathon heeft de liefde voor en het plezier in het lopen terug gebracht. Iedere marathon die ik finish voelt aan als een cadeautje. Dit jaar is net wat specialer door het overlijden van Kelvin Kiptum. Het zal op alle fronten een memorabele editie worden. Maar een grotere motivatie is mijn zoontje van 20 maanden, die ik de medaille gun. Hij staat nu al te popelen om ook hard te lopen als hij mij ziet gaan.” Daarmee geeft Marnix ook meteen uiting aan zijn liefde voor zijn gezin. “Zij zijn het belangrijkste voor mij. Met nog vijf weken te gaan komen nu de zwaarste trainingsweken er aan. Ik ben mijn vriendin dan ook dankbaar dat ze me dit gunt. En natuurlijk gaat zij met de jongste mee en staan ze me op te wachten op de Coolsingel.”
