Ze loopt al van kinds af aan rond op de atletiekbaan, maar veel mensen zal de naam Diane van Es niet bekend in de oren klinken. Toch nam zij al op jonge leeftijd deel aan internationale toernooien. Inmiddels is ze een volwassen atlete en begint haar talent steeds meer op te vallen. Een talent waar jarenlang met veel zorg en aandacht gepolijst werd.
Veel lopers zal de naam Diane van Es niet bekend in de oren klinken. Vorig jaar brak ze voorzichtig door met een Nederlandse titel op de cross. De afgelopen jaren was de kenners al steeds duidelijker dat we hier te maken hebben met een talentvolle atlete. We zullen de komende jaren nog veel vaker van haar gaan horen. Ze gaat de vruchten plukken van een jarenlange gestage opbouw, een aanpak die je nog maar zelden ziet in deze tijd waarin elk succes eigenlijk onmiddellijk verzilvert dient te worden.
Slow athletics
Nadenkend over hoe je deze aanpak zou moeten omschrijven, kwam de term ‘slow athletics’ bovendrijven. Misschien een beetje rare term want Van Es is verre van een langzame atleet. Het is misschien een wat paradoxale term maar slow verwijst naar een specifieke aanpak, zoals we die ook kennen van slow food of slow fashion. Slow athletics zou je dan kunnen zien als een manier om het talent van een atleet rustig te laten rijpen. Die omschrijving past perfect op de carrière van Diane van Es, een pad dat ze al vroeg uitstippelde met haar trainer Martien Droog.
Een samenwerking die al op jonge leeftijd begon. Van Es doet sinds haar vijfde aan atletiek en sloot zich in eerste instantie aan bij de atletiekvereniging in Barendrecht. Terwijl ze daar spelenderwijs het plezier in de sport ontdekt, ziet ze een aantal oudere meiden hard trainen. Het is een lichting juniores die op dat moment flink aan de weg timmert op nationaal niveau. Ze winnen medailles op nationale kampioenschappen. Ze is nog te jong om zich aan te sluiten en dat is maar goed ook. Veel van deze atletes zijn als senioren niet echt doorgebroken. Het harde trainen op jonge leeftijd heeft zijn tol geëist.
Groeibriljant
Van Es kiest voor een andere weg. Woonachtig in Rotterdam-Zuid maakt ze uiteindelijk de oversteek naar de andere kant van de rivier waar ze zich aansluit bij de groep van Martien Droog bij PAC. Het blijkt te klikken. ‘Martien wist dat ik serieus wilde trainen toen ik bij hem aansloot.’ Hij kiest het pad van de geleidelijkheid, laat haar rustig groeien. Er wordt geen druk opgelegd, maar Van Es weet zich ook op jonge leeftijd al regelmatig in de kijker te lopen. Als D-junior staat ze al op het podium van nationale kampioenschappen. Van Es is dan ook gedreven, ze droomt op die leeftijd al van deelname aan de Olympische Spelen. De combinatie van die gedrevenheid en talent doen trainer Droog beseffen dat hij een groeibriljant in handen heeft.
Dat talent manifesteert zich voor de buitenwereld voor het eerst in 2015 als ze deelneemt aan het Europese Jeugd Olympisch Festival in Tblisi. De Rotterdamse wint daar goud op de 3000 meter. Na dat toernooi gaat ze om tafel met haar trainer. ‘Martien heeft toen een plan gemaakt om naar de Spelen te gaan. Hij heeft gekozen voor een langzame opbouw. Hij kiest heel duidelijk voor de lange termijn,’ zo legt Van Es uit. Het bevalt haar. Ze blijft progressie maken en is nauwelijks geblesseerd. De kilometers worden ieder jaar wat verder uitgebouwd. ‘Ik loop nu gemiddeld 100 kilometer per week, met soms een uitschieter naar de 120. Het mooie is dat ik hierdoor ook sneller wordt op de korte afstanden.’
Leerzame toernooien
Ze maakte de afgelopen jaren al verschillende toernooien mee. Naast de EYOF waren er ook het EK voor junioren en neo-senioren. Toch zijn die toernooien niet de mooiste herinneringen uit haar prille carrière. Het mooiste moment tot nu toe is toen ze voor het eerst onder de 16 minuten liep op de 5000m. ‘Dat was in Karlruhe vorig jaar. De limiet voor het EK voor neo-senioren was toen precies 16 minuten en uiteindelijk bleef ik er 0,3 seconde onder. Ik moest een halve minuut wachten voordat ik duidelijkheid kreeg over mijn tijd. Dat was het mooiste moment, zeker ook omdat mijn ouders het op de livestream hadden kunnen volgen.’
Ook al leverden de toernooien niet de mooiste herinneringen tot nu toe op, het zijn wel waardevolle en vooral leerzame momenten in het leven van een jonge atlete, zo stelt Van Es. ‘Die toernooien waren een belangrijk leerproces. Ik wil in de toekomst meedoen voor de medailles. Ik heb afgelopen toernooien wel eens tactische fouten gemaakt omdat ik te graag wilde. Dat komt door de zenuwen. Ik heb daarnaast ook veel geleerd van de meer ontspannen houding van oudere atleten bij het EK Cross. Die ervaringen neem je mee en ik ben daarom blij dat ik mee mocht.’
Meten met de oudere zussen
Daarnaast ervaart ze ook veel steun van haar familie en vriend. Van Es groeit op in een sportief gezin. ‘Mijn vader deed aan worstelen. Het uithoudingsvermogen komt duidelijk van mijn moeder.’ Ze heeft bovendien twee oudere zussen, Karlijn (25) en Corinde (23), die ook aan atletiek doen. Ze groeit op in een warm nest. Haar ouders zijn betrokken bij de sport en leven fanatiek mee. ‘Ze waren vroeger ook best wel streng. Zomaar opgeven of niet naar de training gaan was er niet bij. En nog steeds brengt me vader me regelmatig naar de training.’
Ze is het kleine zusje die zich al van jongs af aan wil meten met de oudere zussen. ‘Je wordt meegetrokken, je wil er toe doen als jongste. We hielden vroeger al atletiekwedstrijden in de tuin. Ze waren natuurlijk veel beter en ik weet dat ik wel eens gefrustreerd raakte omdat ze me niet één keer lieten winnen.’ Toch bleef het altijd sportief, Van Es ziet het dan ook als een gezonde rivaliteit. ‘Niemand wil verliezen van het kleine zusje. Dat zorgde altijd voor een gezonde spanning voor een wedstrijd, zeker als je in dezelfde serie zat. Je moest je voor die wedstrijden altijd inschrijven met een bepaalde tijd. Karlijn wilde haar tijd soms niet vertellen, ze hoopte dan met een snelle tijd in een eerdere serie te zitten.’ Inmiddels is die rivaliteit volledig verdwenen. ’Karlijn heeft me laatst zelfs een keer geholpen door voor me te hazen.’
Vriend en beste maatje
Ook haar vriend Mojalefa Kloprogge doet aan atletiek. Hij richt zich, net als haar, op de langere afstanden. ‘Hij woont in Utrecht maar traint ook in Rotterdam. We zijn niet alleen partners, maar doen ook nog eens dezelfde sport. We zijn daardoor ook beste maatjes. Ik heb veel aan hem. Hij loopt harder, maar sommige trainingen kan ik bij hem aanhaken. Daarnaast bespreken we ook mentale zaken.’ Kortom, alles in haar leven draait om atletiek en dat bevalt haar uitstekend. ‘Ik zit momenteel lekker in mijn vel. Als alles om de sport heen in balans is, helpt dat wel.’
Ook voor Van Es is het een raar jaar dat nog crescendo begon met haar eerste nationale titel bij de senioren op de cross. Ze won met overmacht. ‘Dat was heel gaaf, ik had dat helemaal niet verwacht. Ik wilde aanvankelijk helemaal niet lopen. Ik kwam net terug van een zwaar trainingskamp in Portugal en het parcours lag me niet. Er stonden bovendien een paar sterke tegenstanders aan de start. Het was daardoor heel gaaf want ik had het totaal niet verwacht.’ Het leverde haar meteen de erkenning van het grotere publiek op. ‘Dat is best wel raar, opeens tel je mee.’ Een andere mooie bijkomstigheid is dat zich kort daarna New Balance meldde als sponsor. Ook dat zag Van Es vooral als erkenning. ‘Het laat zien dat je het goed doet. Andere atletes hadden al langer een sponsor. Je denkt dan toch zij misschien beter zijn. Als ze dan ook bij jou aankloppen dan geeft dat motivatie en zelfvertrouwen.’
Een bijzonder jaar
Amper een week na die titel sloeg het coronavirus hard toe. Ze zag de rest van het seizoen grotendeels in duigen vallen. ‘Ik had veel zin in het baanseizoen. Ik had graag een poging gewaagd om me te kwalificeren voor de Europese kampioenschappen in Parijs.’ Inmiddels heeft ze alweer wat wedstrijden gelopen en heeft ze met een 5000m in 15.26.42 ook voldaan aan de limiet voor Parijs. Helaas is dit evenement ondertussen van de kalender gehaald. Ze heeft er vrede mee en het kan mogelijk zelfs positief voor haar uitvallen. Ook al is haar vizier gericht op de Spelen van 2024, ze heeft nu toch een jaar langer om zich te ontwikkelen en mogelijk al een gooi te doen naar kwalificatie voor de Spelen van Tokio.
De komende jaren blijft ze zich richten op de baan, vooral de 5000 en 10.000 meter. ‘Uiteindelijk wil ik nog wel richting de marathon.’ Voorlopig is de groei er in ieder geval nog niet uit. Er zijn nog een aantal stappen te nemen die haar beter zullen maken. Ze wil binnenkort voor het eerste de hoogte opzoeken om te gaan trainen. Daarnaast hoopt Van Es dat ze zich binnen onafzienbare tijd volledig kan richten op de sport. Momenteel combineert ze de sport nog met een opleiding HBO Sportkunde in Den Haag. Die opleiding hoopt ze komend jaar af te ronden. Voor de rest is het vooral een financiële puzzel. Ze kan nog niet terugvallen op een A-status van NOC*NSF. Maar ze woont momenteel nog thuis, dus de vaste lasten zijn laag. Daarnaast kan ze de komende jaren wat bijverdienen met het lopen van wegwedstrijden. Daarnaast geeft ze zo nu en dan ook personal training.
Vertrouwen
Kortom, er lijkt nog voldoende ruimte voor Van Es om gestaag door te groeien. Ook voor de komende jaren ligt er al een plan dat ze samen met haar trainer heeft uitgestippeld. Ze kijkt dan ook met vertrouwen richting de toekomst en is ook nog lang niet uitgekeken op de bijzondere samenwerking met haar trainer. ‘Ik zit goed bij Martien. De groei is er nog is, waarom zou je dan veranderen?’
