Blessures staan vaak niet op zichzelf en vertellen meestal meer dan je wilt weten. Ze leiden je naar de donkerste plekken van je bestaan. Maar wat gebeurt er als je naar de pijn luistert? Vier succesverhalen van lopers die hun lichaam aanhoorden. Al ging dat niet zonder slag of stoot.
Manon Schutter (37)
Manon Schutter (37) brak op gruwelijke wijze haar enkel en revalideerde in negen maanden, waarna ze de Coast to Coast Dubai-Oman liep. ‘Als alles makkelijk gaat, leer je jezelf nooit goed kennen.’
‘Het was een dom ongeluk waarbij ik van een glijbaan gleed en totaal verkeerd terecht kwam. Mijn enkel brak helemaal door, zowel het bot, de banden als het membraan ertussen. Kapotter kon niet. Ik was in voorbereiding op mijn eerste ultra drie weken later, op IJsland. Dus deze blessure kwam niet goed uit. Ik was zo fit, hoefde alleen nog maar te taperen. Dan doe ik ‘m een volgende keer. Mijn nuchterheid verbaasde me. Zo sta ik eigenlijk ook in het leven, maar toch verraste ik mezelf. Drie maanden lang mocht ik niet op mijn been staan. Dus dook ik het krachthonk in en trainde in een sportrolstoel. Mijn vriend werkt met para-atleten, dus hij kon iets regelen. Ik móest naar buiten, wilde mijn hartslag omhoog krijgen en rolde uiteindelijk 25 km. Ik ging ervan uit dat ik snel weer kon lopen, hoewel de artsen geen enkele garantie gaven. In totaal zat ik drie maanden in een rolstoel, liep drie maanden met krukken en begon eind 2017 met drie maanden wandelen. In negen maanden kun je een mensenleven maken en mijn revalidatie voelde ook als een geboorte. Van maart tot september 2018 bouwde ik mijn looptrainingen op en zag mijn comeback pas geslaagd als ik een marathon kon lopen.
Tijdens het hele revalidatieproces heb ik wel geleerd dat ik meer kon dan ik dacht.
En toen ontving ik een belangrijk mailtje. Van ASICS. Of ik wilde deelnemen aan de Coast to Coast ultra in Dubai. Maar, er zaten nog schroeven in mijn enkel die er uit moesten. Als ik het wil, dan kan het, vond ik. Tijdens het hele revalidatieproces heb ik wel geleerd dat ik meer kon dan ik dacht. Dus zei ik ja, zonder de geplande operatie te noemen. De Coast to Coast is 180 km lang, waarbij je gemiddeld 45 km per dag loopt. Ik weet niet eens of ik ja had durven zeggen als ik niet geblesseerd was geraakt. We liepen met allemaal meiden in een langzaam tempo. Je stelt je in op langere afstanden. Het was heel basic, dat vond ik wel fijn. Mijn enkel hield het goed, tot de derde dag. Toen merkte ik dat ie wat stijver werd. De vierde dag was het zwaarst. We liepen 50 km over de weg. Mijn beide enkels deden nu pijn, waarschijnlijk waren mijn gewrichten nog niet gewend aan de impact van het hardlopen. Ik wilde bikkelen, had zoveel mentale kracht gevonden in die hele revalidatieperiode, dus ik zocht naar bewijs voor mijn extra mentale kracht en die vond ik tijdens de laatste 15 km in Dubai.’
Jolanda Oostendorp (39)
Jolanda Oostendorp (39) was op haar allerslechtst toen ze begon met hardlopen. Met de toename van het aantal kilometers groeide evenredig haar mentale kracht. En de blessure bleek uiteindelijk een geschenk uit de hemel.
‘Vier jaar geleden begon ik met hardlopen toen ik open longtuberculose had opgelopen in de zorg. Eerst werd gedacht aan ebola of longkanker, omdat ik bloed ophoestte. Tbc is wereldwijd nog steeds de meest dodelijke infectieziekte. Mijn zoon van vier kreeg het ook. In mijn omgeving zijn 160 mensen getest, inclusief baby’s, want ik werkte toentertijd in de kinderopvang. Buitenshuis mocht ik met niemand contact hebben die dichter dan een meter bij me stond en in de bus zat ik met een mondkapje op. Ik heb een week in het UMC gelegen en 2,5 maand thuis in quarantaine. Alleen buiten voelde ik me vrij en begon daarom hard te lopen. Dat mocht. Mijn eerste wedstrijd was de ladiesrun van 5 km. Het was een hele rare periode. Ik voelde me ontzettend schuldig over de tbc en de impact ervan op mijn omgeving en raakte in een depressie. Mijn relatie ging stuk na 12,5 jaar en ik verloor mijn baan. Maar ik ben wél blijven lopen, steeds iets verder en uiteindelijk liep ik in oktober 2017 mijn eerste halve marathon.
Ik heb een week in het UMC gelegen en 2,5 maand thuis in quarantaine.
Vanzelfsprekend was de volgende afstand de marathon! Die finishen moest een apotheose worden. Ik groeide als mens en de afstand groeide met me mee. Na de finish valt alles van me af, dacht ik. In gedachten zag ik me juichen bij die eindstreep. Maar drie dagen voor de marathon raakte mijn voet ontstoken en werd me afgeraden deel te nemen. Wat volgde was een groot gevecht, want ik liep ‘m wél. Elke kilometer was er een. Ik werk met mensen met niet-aangeboren hersenletsel, waaronder een vrouw die hersenletsel heeft opgelopen tijdens een loopevenement. Samen met haar man stond ze me op verschillende plekken langs het parcours aan te moedigen. Dat inspireerde, evenals de borden met mooie teksten langs de route. Die marathon was zo zwaar, mijn voet deed zo’n pijn, ik was compleet murw. Tijdens dat hele voortraject was ik als mens zo gegroeid, dat wilde ik laten zien. Aan mezelf en iedereen die langs de kant stond. Dat ik zo diep kon gaan, heeft me echt verbaasd. Mijn hoofd is zoveel sterker dan mijn lijf, ik ben zo trots op mezelf. Als ik nu zo’n dag heb waarop het allemaal even niet gaat, denk ik terug aan de marathon. Alle emoties zitten in de foto’s van die dag. Ze hangen in de gang. Het bagagelabel hangt nog aan mijn tas. Dat betekent zoveel voor me, ik heb het gewoon gedaan. Zoveel mensen hebben meegeleefd. Ook mijn ouders stonden bij de finish. Ze zeggen het niet snel tegen me, maar ik weet dat ze nu heel trots tegen mensen zeggen: Jolanda heeft een marathon gelopen. De volgende dag heb ik een kwartier gehuild toen ik alle filmpjes voorbij zag komen. Vooral mijn gillende beste vriendinnen bij de finish waren geweldig! Ik ben van mijn allerslechtst naar mijn allersterkst gegaan. Zo sterk ben ik mentaal nooit geweest. Mijn volle leven kan ik nu beter aan doordat ik de marathon met blessure heb gelopen. Daar val ik regelmatig op terug. Mijn volgende doel is er een lopen zonder blessure.’
Celeste Engwerda (27)
Celeste Engwerda (27) is arts in opleiding met specialisatie ouderengeneeskunde. En inmiddels een expert op het gebied van blessures.
‘Nooit gedacht dat ík zou zeggen dat ik een expert ben op het gebied van blessures. In 2016 begon ik met hardlopen, toen een huisgenootje opperde dat het een goede manier was om mijn hoofd leeg te maken. Arts zijn is een mooi vak, maar ook zwaar. Daarvoor liep ik alle feestjes en festivals af om te ontspannen, maar het werd een vicieuze cirkel van harder werken en feesten en daar word je niet echt helder van. Hardlopen was meteen heerlijk! Mijn tweede 10 km won ik gelijk. Supermotiverend natuurlijk. Mijn vrienden vonden het vooral jammer dat ze me niet meer zagen op feesten en ik vond het jammer dat ik mijn enthousiasme over hardlopen met bijna niemand kon delen. Daarom begon ik mijn verhaal te delen via Instagram en door te bloggen.
Dat jaar liep ik de Dam tot Damloop en binnen twee maanden nog twee halve marathons in 1.48. en 1.38. Ik had nooit last van blessures. Eerlijk gezegd dacht ik dat mensen die over blessures spraken een excuus zochten om niet te lopen. Maar op een gegeven moment was ik aan de beurt met een enorme achillespeesontsteking. Compleet in ontkenning liep ik er dwars doorheen. Om het direct op te lossen, belde ik een chirurg voor een injectie met corticosteroïden. Die kreeg ik en na drie weken kon ik weer hardlopen. Keihard trainen en zoveel mogelijk wedstrijden lopen, dat wilde ik. In maart 2018 liep ik een halve op Cyprus. Na 3 kilometer schoot het in mijn knie. Ik heb ‘m wel uitgelopen, maar kon daarna zelfs niet meer wandelen. Ruim twee maanden liep ik niet. Ik vond het zo oneerlijk. Waarom ik, die het lopen zo nodig heeft? Ik zocht de oorzaak niet bij mezelf en zat echt in de slachtofferrol. Ik probeerde nog een 500 meter te lopen en moest dat opdelen in tien keer. Langzaam werd ik weer fit en kwam de marathon van Berlijn in zicht. Ik won een halve marathon in Zweden en won die afstand de week erna ook in Duitsland in 1.36. Maar in augustus begon ineens mijn voet op te zwellen. Mijn fysio constateerde ontstoken pezen door overbelasting met vocht als gevolg. Ik liep soms twee keer per dag hard, want in Berlijn wilde ik 3.30 lopen. Mijn eerste marathon liep ik in 2017 in Amsterdam in 3.44. Twee weken voor Berlijn kon ik amper lopen. Het was zo frustrerend, ik was zo getraind. Uiteindelijk liep ik op ibuprofen 3.37. Na de finish deed ik mijn schoenen uit en kreeg het vocht in mijn voeten alle ruimte. De Dam tot Damloop die een week later werd gehouden, zette ik teleurgesteld uit mijn hoofd. Ik zat zo in een mentale dip. Wat doe ik nou verkeerd? Ik was boos en dacht dat het aan mijn schoenen lag. Ik had geen recht op blessures.
Het werd een vicieuze cirkel van harder werken en feesten en daar word je niet echt helder van.
In Egmond dit jaar liep ik eindelijk weer, maar had een stressvolle periode op mijn werk. Ineens begon ik met mijn rechterbeen te slepen. Het leek op een zenuwcompressie alleen was er niets te vinden. Daar ben ik zo van geschrokken, dat het me heeft leren luisteren naar mijn lichaam. Twee weken liep ik niet. Gelukkig ging de halve marathon in Londen goed. Toch bleken twee weken herstel niet voldoende. Het leek na Londen aanvankelijk goed te gaan, maar al snel begon ik weer last te krijgen van mijn spieren. Na alles wat ik heb meegemaakt met blessures weet ik nu hoe belangrijk het is om te luisteren naar je lichaam. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik de marathon van Parijs in april 2019 afgezegd. Om echt de komende weken te focussen op herstel. Onder begeleiding van zowel fysio als sportarts ga ik na mijn herstelperiode trainen voor een najaarsmarathon. Ik heb geleerd te luisteren naar de signalen van mijn lichaam en de waarschuwingslampjes niet meer kapot te slaan. Hopelijk gaan de komende weken van herstel me helpen om uiteindelijk alsnog een hele mooie najaarsmarathon neer te zetten!’
Kitty Verheijen (48)
Kitty Verheijen (48) viel kílo’s af door het hardlopen. En toen ze geblesseerd raakte, ging de knop compleet om. Nu traint ze voor een volledige triatlon, de Ironman.
‘Na drie zwangerschappen wilde ik de overtollige kilo’s kwijt en begon met hardlopen. Ik ben altijd redelijk fors geweest en mijn omgeving vond dat mijn gewicht bij mijn leven en het moederschap hoorden. Ik niet. Waarom zou dit bij mij passen? Ik wist dat gezonde voeding en beweging beter was, dus begon ik van boom naar boom te rennen en bouwde het rustig uit naar 5 en 10 kilometer. Ik genoot van de kilo’s die eraf vlogen en vond in trainer Matthijs iemand die me op een motiverende manier stimuleerde richting een marathon. Er was toen al dertig kilo af. Het werd New York, ik liep ‘m uit en had mijn grens alweer verlegd. Als ik er één kan, dan lukt de tweede ook. Berlijn moest het worden. Maar ik kreeg last van hielspoor en mocht niet meer lopen. Weg droom, weg Berlijn. Dit was de eerste echte knock-out.
Huilend heb ik mezelf bijeen geraapt. Mijn instelling is altijd positief, dus hier kwam ik ook wel uit. Als je het eens niet kan, moet je zoeken naar oplossingen en mogelijkheden. Ik kon wel fietsen en zwemmen, waarmee ik het niet-lopen een plekje kon geven én me kon blijven ontwikkelen. Ik deed een opstapcursus triatlon en kreeg in tien weken de belangrijkste ins en outs aangereikt. Ik vond het gelijk heel leuk. Nóg meer disciplines. En toen stond de 1/8e triatlon op het programma. Dat was een moeilijk moment, want ik mocht en kon nog niet lopen. Ik heb de knapste beslissing voor mezelf gemaakt door twee van de drie disciplines te doen. Na het fietsen ben ik uitgestapt. Ik vond het heel lastig, maar ben zo trots dat ik toen kon stoppen. Dat was een groeimoment. Tijdens mijn tweede 1/8e heb ik wel alle disciplines gedaan en kreeg mooie waardering van mijn clubgenoten voor de eerste keer dat ik afhaakte. Zo is de triatlon geboren. De marathonwens was er nog steeds, dus liep ik deze in 2017 in Los Angeles. Nu bouw ik verder op naar de triatlon. Inmiddels vindt mijn omgeving het niet meer raar en zijn ze zelfs geïnteresseerd, maar daar blijft het bij. Ze hebben een andere levensstijl. Maar de mensen die in me geloven, doen me groeien. Alle respect daarbij voor mijn partner en kinderen. Die moeten mee in het proces en achter me staan. Als het daar niet goed voelt, kun jij de trainingen niet doen. Die lijden net zo hard mee. Die bewonder ik net zo zeer.
De mensen die in me geloven, doen me groeien
Die hielspoor heeft me iets moois gegeven. Je kunt negatief naar een blessure kijken, dan duurt je herstel een stuk langer en zie je ook geen mogelijkheden meer. Ik ben mentaal gegroeid. In alles. M’n kinderen weten ook dat als je positief bent, er altijd mogelijkheden zijn. Dat zien ze bij mij. Mam, van jou kan altijd alles, zeggen ze dan. Op 2 november doe ik de Ironman in Florida. Dat betekent 3,9 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,195 m hardlopen. Tri2onecoaching helpt me bij mijn trainingen en met Matthijs heb ik de deal: be the ‘Ironlady’. Ik heb geen last meer van mijn blessure. Mijn doel is ‘m volbrengen. En weer een grens verleggen. Kijken hoe ver mijn lijf me kan brengen in dit hele proces. Het gaat om de hele reis ernaartoe. Je leert zoveel over jezelf. De finish is de medaille van de hele reis.’
