Chris Gerretsen komt al vanaf kinds af aan bijna jaarlijks in Istrië, Kroatië. Toch kende hij nog niet alle plekken in Kroatië. Daar kwam verandering in toen een hardloopmaatje hem vroeg met hem mee te gaan om deel te nemen aan de UCKA Trail in het gelijknamige natuurpark.
Van jeugdherinneringen tot de UCKA-trail
Van de wegen vol gaten, gammele stalletjes langs de weg met zelfgestookte drank en de lokale cola, die er werd verkocht, Chris heeft mooie herinneringen aan zijn vakanties in Istrië, waar hij als kind al sinds 1978 kwam. Toch had hij in al die jaren nog nooit gehoord van het Natuurpark Učka. “Ik ‘ontdekte’ dit stukje Kroatië doordat een vriend me vroeg of ik zin had om mee te doen aan de UCKA Trail. Natuurlijk wilde ik dat! Op die manier kon ik mooi twee van mijn passies – trail running en Kroatië – combineren.”
Afgelopen maand reisden de twee vrienden samen af naar het plaatsje Mošćenička Draga, de start- en finishplaats van de UCKA Trail. Vanaf hier voerden de verschillende afstanden de lopers dwars door het natuurpark. “Ik zou de 42 kilometer gaan lopen en Erik de 31. Deze trail staat garant voor prachtige vergezichten over de bergen, de zee en de eilanden in de verte, gaat dwars door de ongerepte natuur en kent de nodige hoogtemeters die overwonnen moeten worden. We hadden er zin in!”
Pannenkoeken
Ook al is Mošćenička Draga een klein dorp met 1500 inwoners, de UCKA Trail is bij iedereen bekend en trekt een internationaal publiek. Chris: “Het werd ons al snel duidelijk dat de UCKA één van de hoogtepunten van het jaar is in het dorp. In ons hotel kregen we op de dag van de trail zelfs zonder te vragen pannenkoeken geserveerd. Zelf bleek de manager van de ontbijtzaal ook mee te lopen en ze trakteerde ons op extra koolhydraten, die we volgens haar wel goed konden gebruiken. Met de zwaarte van het parcours en de voorspelde 30 graden beloofde het een zware trail te worden.”
Relaxte sfeer
De start en finish bevonden zich in de centraal gelegen haven van het dorp. Chris verbaasde zich over de rust. “Het viel me op hoe relaxt alles en iedereen is. Of dat nu kwam door het prachtige weer, de geweldige locatie of de kleinschaligheid van de race, geen idee. Alleen bij de start klonk de muziek door de speakers, maar eenmaal op weg de bergen in, overheerste de rust. In de verte hoorden we de geluiden van de zee, het gekrijs van een paar meeuwen en nog wat vrolijk pratende mensen.”
De weg omhoog
“Erik en ik hadden ons achteraan opgesteld met het oog op onze snelheid en ervaring in de bergen,” vervolgt Chris. “Bovendien startten alle afstanden tegelijk en zouden de lopers van de kortere afstanden toch sneller weg zijn.”
Na de eerst vlakke kilometer langs het strand kwamen de eerste kuitenbijters in zicht. “We kregen meteen een trap van 753 treden voor de kiezen, die ons langs een slaperig dorpje voerde en verder omhoog. Al snel hadden we alleen nog rots onder de voeten. De eerste 14 kilometer brachten ons naar de top van de eerste klim. De laatste paar honderd meter hadden niets meer met trailrunning te maken. We konden het zelfs geen hiking meer noemen. Met handen en voeten moesten we onze weg naar boven zien te vinden, waarbij ik me regelmatig aan rotspunten en boomtakken omhoog moest trekken. Maar dan die beloning. Het uitzicht vanaf de top van de berg op de omliggende bossen en de lager gelegen baai is adembenemend. Daarnaast brengt de harde wind eindelijk wat welkome verkoeling.”
Opperste concentratie
Ook al leek het pad na 16 kilometer wat te dalen, hard ging het nog steeds niet, volgens Chris. “Nergens was ook maar een stukje vlak te bekennen. Ik moest me voortdurend concentreren om maar geen misstap te maken. Wat een tegenstelling met een groepje Slovenen. Zij leken aanzienlijk minder moeite te hebben en renden lichtvoetig als berggeiten over de singletracks naar beneden.”
Na een kilometer of vijfentwintig volgde nog een stevige klim en pas rond de 39 kilometer werd de daling richting de finish ingezet. “Ik dacht nog wat tijd goed te kunnen maken en probeerde op de weinige stukjes asfalt nog wat aan te zetten, maar de benen waren duidelijk minder enthousiast over dit plan. Maar door de vele aanmoedigingen op de promenade liep ik de laatste kilometer bijna als vanzelf. Bij de finish stond Erik me al op te wachten en met een alcoholvrij biertje doken we de zee in voor een cooling down.”
Dat het dorp de trailrunners op handen draagt, bleek wel uit het diner, waar de ober de lopers een glas Rakija serveerde. Een soort brandenwijn die overal op de Balkan gedronken wordt en die een geneeskundige werking wordt toegedicht. “Hij vond dat we het wel verdiend hadden. Goed volk die Kroaten.”
