Shiva is geen onbekende in het hardloopwereldje. Met haar runstreak, die nu al zo’n 7,5 jaar duurt, heeft ze meerdere keren de aandacht van de media getrokken. Maar bovenal zoekt ze uitdaging voor zichzelf. “Iedere dag loop ik minstens een mijl om de runstreak in leven te houden, maar ik hou er van om mezelf uit te dagen qua afstand en om mooie plekken te bezoeken. Vorig jaar liep ik de Grizzly 100, maar nog niet eerder een ultra multistage. Via Rat Race Events nam ik al eens deel aan de Man vs. Coast, dus ik wist hoe goed hun events georganiseerd waren. De keuze om de Ultra Tour of Arran te gaan lopen was dan ook geen lastige. Ik hou er van naar nieuwe plekken te reizen die nog wat minder bekend zijn. En over Isle of Arran had ik veel goeds gehoord met zijn prachtige, ruige natuur. De eerste dag van de race omvatte 46 kilometer met 1250 hoogtemeters en de tweede dag 49 kilometer met 2000 hoogtemeters.”
Vrijheid
Sporten en avontuur horen bij Shiva. “Ik heb altijd veel aan verschillende sporten gedaan, omdat ik bewegen gewoon leuk vind. Maar met hardlopen ben ik begonnen toen mijn zoon een jaar was, zo’n 15 jaar geleden. We woonden toen nog in Nieuw-Zeeland. Het fijne van hardlopen is dat ik zelf kan bepalen wanneer, hoever en hoe hard ik loop. Het betekent voor mij echt vrijheid. Bovendien helpt hardlopen me om mijn hoofd leeg te maken. Als GGZ Agoog en IPS Traject begeleider maak ik best wat mee. Hardlopen is dan mijn therapie na een heftige werkdag of als ik mentaal moe ben of boos of verdrietig. Ik had 15 jaar geleden niet kunnen bedenken dat ik een multistage zou gaan lopen, terwijl het aan de andere kant een logisch gevolg is van mijn behoefte aan avontuur en uitdaging.”
Voorbereiding
Om goed voorbereid aan de start te staan schakelde Shiva de hulp in van trainer Peter van der Zon. Door de runstreak en eerdere ultraraces lag er al een goede basis. “Mijn trainingen bestonden met name uit lange duurlopen in twee aaneengesloten dagen, wat krachttraining in verband met de hoogtemeters. Daarnaast werden ook intervals toegevoegd en rende ik eindeloos omhoog en naar beneden op de Anna’s Berg.”
Adembenemend
“Het leuke van dit event was dat het kleinschalig was: met 200 mensen stond ik aan de start en iedereen was supervriendelijk. De organisatie was perfect. De route was goed uitgepijld en de vrijwilligers bij de verzorgingsposten waren onwijs lief. De omgeving was echt adembenemend, zo mooi! De diversiteit van het landschap was waanzinnig. Van stenen stranden, vlonderpaden, bergen, wetlands en bogs (een soort mossig moeras waar je tot je knieën in weg zakt).
Ik vind het daarom heel lastig om het mooiste moment van deze tweedaagse te benoemen. Maar het spotten van spelende zeehondjes op de tweede dag, met vier contactpunten een berg omhoog klimmen of de bogs waar ik in wegzakte zijn wel de dingen die me bijblijven. Maar vooral hoe zwaar het was vanwege het technische terrein.
Het zwaarste was toch het technische terrein. Het was voor mij daarom lastig om veel te kunnen hardlopen, zo technisch. Ik was daardoor veel langer onderweg dan ik had verwacht, waardoor het niet alleen fysiek maar ook mentaal zwaarder werd. Toen ik de eerste berg van de race, de Goatfell, had beklommen dacht ik rennend te kunnen afdalen. Maar helaas. Het bleek een kilometerslange afdaling te zijn, geheel bestaande uit wetlands met rotsen, waardoor je alleen maar kon glibberen en glijden. Als een soort Bambi on ice met mijn stokken ging ik naar beneden. Ook een andere afdaling was bezaaid met rotspartijen waar ik vanaf moest klauteren of springen. Maar he, zei ik niet dat ik van een uitdaging hou?”
Genieten
Ondanks het zware terrein verdween de lach niet van haar gezicht. “Mijn intentie aan de start was eigenlijk alleen maar genieten en finishen. Dat is zeker gelukt in dit waanzinnig mooie landschap. Al heb ik zeker ook afgezien en gevloekt. De sfeer tussen de deelnemers onderling was top ook al liep ik héél veel alleen. In tegenstelling tot veel races waar ik aan deel heb genomen staat er hier eigenlijk niemand langs het parcours. Zo af en toe kwam ik een local tegen, die zijn hond uit liet, en een aanmoediging riep. Ik vond het wel een mooi besef dat ik het alleen moest doen, zonder die externe motivatie. Het maakt zo’n avontuur extra episch en je moet echt met jezelf en je gedachten dealen.”
Begin naar meer
Deze tweedaagse is een mooi begin naar meer. Een bucketlist heeft Shiva niet echt, want er zijn nog zoveel dingen die ze wil ondernemen. “Ik zou het liefst de minder bekende runs willen doen en als ik er dan toch een paar moet noemen dan mag de Tarawera Marathon in Nieuw Zeeland niet ontbreken. Toen ik daar woonde had ik het trailrunnen nog niet echt ontdekt, dus daarvoor zou ik graag terugkomen. Ook de Ultra Marathon in El Salvador, waarbij je een vulkaan beklimt, zou ik graag willen doen. Mijn broer woont namelijk in El Salvador.
Wat al wel concreet op de planning staat is de TDS UTMB (145km met 9000hm) en etappe 91 van Follow the Coast. Een etappe van A naar B van 100 kilometer in de buurt van Valencia.”
