Het Pieterpad: 498 kilometer

Als duursport je passie is dan is het niet meer dan logisch dat je op de avond dat Nederland massaal naar The Passion kijkt jezelf in gereedheid brengt voor minstens zo’n mooi verhaal. Op Witte Donderdag zit onze hoofdpersoon niet thuis voor de buis, maar is hij 250 kilometer noordelijker zijn spullen aan het checken. Wouter Huitzing (35) uit Berkel en Rodenrijs staat op het punt om de meest extreme Paasdagen ooit te beleven. Zijn doel is om hardlopend het populairste wandelpad van Nederland, het Pieterpad, te bedwingen. Hij slaagt in zijn missie, raakt naar eigen zeggen in een coma, maar is daags na de finish al in staat zijn avontuur met ons te delen.

Spine Challenger

Wouter is altijd al bovenmodaal sportief geweest. Als 17-jarige liep hij met zijn broer al korte afstanden. Zijn studie in Leiden bracht hem in aanraking met de Studenten Alpen Club. Om te klimmen is meer inhoud nodig en de afstanden werden stilaan langer. Daarna kwamen de Adventure Races op zijn pad. Lange uitdagende wedstrijden van soms wel vijf dagen non-stop. “Toch was ik niet bewust van het feit dat ik een ultraloper was. Dat besef kwam eigenlijk pas in 2018. Een jaar eerder was ik gestart in mijn eerste Spine Challenger, een pittige Engelse loop over 180 kilometer. In de eerste acht uur van deze race liep ik relatief soepel in de top-10 mee. Ineens zat ik bij de beste vier. Daar schrok ik van en heb me wat laten terugzakken. Dat had achteraf niet gehoeven. Verleden jaar deed ik opnieuw mee en won ik in een nieuw parcoursrecord. Dat stond op 28 uur en ik dook daar twee-en-half uur onder. Dat was het moment dat ik dacht ‘misschien ben ik wel een ultraloper’ ha ha.” Na een derde start, waarin hij tweede werd, werd de koers verlegd naar andere avonturen. “Ik was tot dat moment steeds met buitenlandse lopen actief en vond het wel tijd voor een Nederlands avontuur. De trails in Nederland ken ik wel zo’n beetje en die zijn niet echt lang genoeg. Om van West naar Oost te lopen is ons landje te klein en toen kwam een Belgische vriend op het idee om het hele Pieterpad te kiezen als doel. Het idee ontstond in 2018 en de voorbereidingen konden beginnen. Het idee om het in vier dagen te doen leverde ook de Paasdagen op. Voor die tijd is het te koud, het is tevens voor veel mensen een lang weekend. Niet alleen ik hoefde dan vrij te vragen, maar ook mijn begeleidingsteam. Het belangrijkste was echter het ‘ja-woord’ van mijn vriendin Brigitte. Zij stond er helemaal achter en heeft een ongelofelijk belangrijke rol gespeeld in het behalen van mijn doel.”


HB Sports

Pieterburen, de start

Op Goede Vrijdag slaat om vijf uur ’s ochtends de klok vijf maal. Vanuit de Hoofdstraat bij het officiële startpunt van het Pieterpad trekt Wouter zich in beweging. Met een klein rugzakje, maar wel met drie horloges met GPS, zet hij zijn eerste stappen in de richting van het ultieme doel, de Sint-Pietersberg in Maastricht. “Het was of ik werd vrijgelaten. Het tempo ging meteen te hoog. Na zoveel voorbereiding mocht ik eindelijk los. Ik vertrok als een jonge hond op een tempo van 11,5 kilometer per uur. Okay, ik was van plan de eerste 100 kilometer binnen de 11 uur te lopen, dan weet je dat je veel te hard van start gaat. Ik heb het tempo wat teruggeschroefd. Het was heel onwezenlijk om solo te vertrekken. Aanvankelijk was er een cameraman op de fiets bij me, maar door het gebrek aan licht haakte die af. Rond 6.45 uur zag ik ineens iemand in het weiland staan. Het bleek een maat van mij te zijn. Hij stond me op te wachten en samen zijn we tot Groningen gelopen. Onderweg waren er veel bekenden die een stukje met me meeliepen. Minstens zo leuk waren de onbekenden die spontaan aansloten. Zij volgden mij op social media en doken ineens op. De start was gemaakt en de eerste 31 uur heb ik constant doorgelopen. Je merkt natuurlijk niet als je een provinciegrens kruist, maar toch zag ik de verschillen. In Groningen waren de wegen verhard en kaarsrecht, net als de sloten. Op een gegeven moment veranderde het cultuurlandschap en zag ik kronkelige zandweggetjes, ik was in Drenthe.”


Onderweg waren er veel bekenden die een stukje met me meeliepen.


HB Sports

Pontjes

Het begeleidingsteam van Wouter reed telkens zo’n 50 kilometer vooruit om de camper te plaatsen. Voor hem telkens een prachtig mikpunt. “In die camper kon ik even mijn rust pakken, goed eten en niet onbelangrijk naar de WC. Het werd deze Paasdagen ook nog een warme tocht. Daardoor heb ik meer moeten drinken. Door dat vele drinken kreeg ik een klotsende waterbuik, waardoor eten weer lastig werd. Dan is een rustmoment goud waard, ook door de positieve aanmoedigingen van Brigitte en de rest van de crew. Mijn planning was vanzelfsprekend al gemaakt en daarin was naar voren gekomen dat ik twee keer de Maas en een keer de Rijn zou moeten oversteken. Omdat ik dit avontuur heb aangemeld bij het Guiness Book of Records was er geen escape om de rivieren anders te nemen. Ik kon niet met een auto via een verderop gelegen brug naar de andere oever. Stad en land heb ik afgebeld. Op de eerste plaats naar de mensen die de pontjes bedienen. Die gaan in deze tijd van het jaar maar heel weinig en ook niet na 18 uur. Voor een ‘recreatief loopje’ waren ze ook niet van plan hun schema om te gooien. Ook bij jachthavens in de omgeving ving ik bot in de voorbereiding. Tot ik op mijn social media een hulpvraag heb gesteld. Wauw, dan zie je wie je echte vrienden zijn. Het oversteken van de Rijn en de Maas werd door hen helemaal veilig gesteld. Eén pontje kon ik nemen, beide andere keren waren mijn vrienden er met een kayak en peddelden we in een paar minuten naar de overkant. Ik was zo in de flow dat ik meteen ben doorgelopen, maar vanaf deze plaats wil ik ze nogmaals geweldig bedanken.”


HB Sports

Voeten kapot

De oversteek van de rivier was opgelost, een ander probleem diende zich aan. Op de Holterberg was door het lopen op een steenachtig gravelpad schade ontstaan aan de voeten. “Dat was al binnen 24 uur en met nog 300 kilometer te gaan. Dat was wel even een mentale tik. Met goede verzorging is het gelukt om toch door te gaan. Nee, het was geen pretje om naar je eigen voeten te kijken. Alle soorten blaren waren ontstaan, nagels hadden mij verlaten en anderen kleurden blauw. Het was geen feestje om mijn tenen te zijn. Toch twijfelde ik nooit over het halen van de finish. Wél was er lichte druk omdat het lastiger ging worden om het binnen de vier dagen te halen. Voor mijzelf niet zo’n probleem, maar Brigitte moest dinsdag gewoon werken. Dat ging wat in mijn hoofd zitten. Maar ook dit werd door mijn crew prima opgelost. Er werden filmpjes naar haar werk gestuurd en dat leverde enthousiasme op waardoor deze tijdsdruk wegviel. Ondertussen maalde ik de kilometers onder mijn gebutste voeten weg. Steeds meer mensen liepen met me mee en dan ineens loop je op Tweede Paasdag je finishprovincie Limburg binnen. Met nog vijftig kilometer voor de boeg leek het er op dat we de 96 uur zouden halen. Toen gebeurde er iets vreemds. Op het moment dat het donker werd in de laatste fase richting Maastricht ging bij mij ook het lampje uit. Het tempo daalde dramatisch en ik kon zelfs even geen vier kilometer per uur meer halen. Dat was de enige keer dat ik dacht ‘waar zijn we mee bezig’. Ik heb toen de camper laten komen omdat ik dacht dat ik zou moeten slapen. Mijn voeten deden afschuwelijk pijn en ik was leeg. Daar in die camper werd weer duidelijk dat je dit altijd als team moet doen. Na een goed gesprek en wat snoepjes er in ben ik verder gegaan. Iedere stap is er toch eentje naar die verlossende finish.”


Op het moment dat het donker werd in de laatste fase richting Maastricht ging bij mij ook het lampje uit.

HB Sports

De eindstreep

Het lukt Wouter om ook de laatste heuvelachtige passages te overwinnen. Dan is het zover, na 98 uur 17 minuten en 20 seconden staan zijn schoenen op het eindpunt van het 498 kilometer lange Pieterpad. “Het moet nog indalen dat ik gewoon echt van Noord-Nederland helemaal tot aan de rand van de mergelgroeve in Maastricht heb gelopen. Het eindigde overigens bij een hermetisch afgesloten hek zo’n 10 meter voor het uitkijkpunt op de berg. Die laatste 10 meter had ik ook nog wel willen doen. Bij het hek is wel de officiële finish. Samen met de crew en een reporter van het AD hebben we gevierd dat de tocht was volbracht. Daarna ben ik in een soort van coma geraakt en na een dag pas weer onder de levenden terug gekeerd.” Met deze vergelijking is de Paastocht van Wouter helemaal een bijna sacraal verhaal geworden. Het laatste avondmaal (noten en groenten) op Witte Donderdag, het eerste afzien op Goede Vrijdag, bloedende voeten op Stille Zaterdag en daarna de wederopstanding in het Paasweekend. Blijft de vraag ‘wat nu’ over. “Eerst krijg ik opnieuw een ja-woord van Brigitte, we trouwen begin mei. Dan staat er op de kalender nog een Duitse Bergloop voordat we vijf maanden gaan rondtrekken door Scandinavië, het Oostblok en de Alpen. Daar ga ik vast weer inspiratie opdoen voor een volgende tocht. Eén ding heb ik mijn aanstaande vrouw moeten beloven. Ik zet dat hier dan ook even zwart op wit. Ik zal niet opnieuw het Pieterpad gaan lopen. Tenminste, niet totdat mijn tijd aangescherpt gaat worden.”


Nee, het was geen pretje om naar je eigen voeten te kijken.

Like this article? Share it!

Misschien vind je deze ook interessant?