Herman Wilton behoort tot een zeer select gezelschap. Hij is één van de vier mannen die het vaakst deelnamen aan de NN Marathon Rotterdam. Dit groepje, dat zichzelf de Ratten noemt, nam tot nu toe 34 keer deel in Rotterdam. Afgelopen april had dan ook een bijzondere jubileumeditie moeten worden. Herman Wilton is met zijn 70 jaar de oudste van het stel. Krijgt hij in oktober een herkansing en zal hij die ook aangrijpen?
Wanneer hoorde je het bericht dat de marathon werd uitgesteld?
‘Ik zat met het hele gezin plus aanhang en kleindochter in een groot alleenstaand huis op een berg in Zwitserland. Achteraf een perfecte quarantaine plek. Een spannende tijd, want niet alleen ik, maar ook onze drie kinderen waren ingeschreven voor de marathon. Op woensdag 11 maart kwam het gerucht door dat de marathon in Rotterdam zou doorgaan. Zo, die hebben ballen, dacht ik nog. Echt Rotterdams, Gewoon ervoor gaan! Het echte coronabesef was nog niet doorgedrongen. Toch twijfel. Na enige telefoontjes met Nederland ontstond het begrip dat het nog slechts wachten was op het moment dat de regering alle grote evenementen zou afgelasten. Ik zag de redelijkheid ervan in, had er vrede mee en nam afscheid van de marathon. Dacht ik. De volgende dag, ik meen donderdag 12 maart, op ca. 2200 meter hoogte op de skipiste kwam toen het bericht door dat de marathon officieel was afgelast.’
‘De tranen sprongen in mijn ogen. Voor mij onverwacht een enorm emotionele reactie! Een gevoel van verlies. Wat een verschil tussen ratio en gevoel. Dat gevoel zat veel dieper en was sterker dan verwacht. Het heeft me aan het denken gezet. Vijfendertig jaar Rotterdam-marathons, dat is niet alleen een aantal marathons, maar ook 35 jaar van je leven. De marathon is altijd een kapstok geweest voor mijn sportbeleving, een graadmeter voor je conditie. Een deel van je leven. Niet een ultiem doel, maar wel altijd op de achtergrond aanwezig.’
Hardlopen is op dit moment natuurlijk bijzaak. Maar wel een bijzaak die helpt om fit te blijven. Heb je de afgelopen weken nog gelopen?
‘Conditie is voor mij fit for use. Ik leef in de overtuiging dat een specifieke conditie altijd gebaseerd moet zijn op een algemene goede conditie. Niet voor even, maar elke dag van je leven. Twintig jaar geleden ging ik graag op een mooie avond rennen. Twaalf minuten warmlopen, dan de diesel aan en dan 2 á 2,5 uur branden. Gewoon voor m’n plezier. Niet voor een of ander hoger trainingsdoel, maar gewoon voor mijn plezier en het opruimen van mijn geest. Nu, met mijn ouder geworden lichaam word ik, ja helaas, gedwongen spaarzamer met mijn lichaam en krachten om te gaan. Ik ren nog steeds omdat mijn lichaam en geest dat gewoon leuk en prettig vinden. In het vroege voorjaar, met de marathon in mijn hoofd begint het nu wel een beetje op trainen te lijken. Ik train alleen nog maar kortere afstanden, meestal tussen de 7 en de 10 km. En op weg naar de marathon, niet zo lang vóór de marathon, gooi ik er een paar keer een 25 km tegenaan. Dit om mijn lichaam er weer aan te herinneren hoe het is om een grotere afstand te rennen. Na de eerste vijfentwintiger weet ik altijd weer tot mijn schrik hoe dat is. Dan heb ik weer de motivatie om de tunnel in te gaan die eindigt bij de start van de marathon. Midden in dit proces kwam de ‘coronabreuk’. Die schopte de specifieke langeafstandstraining onderuit. Weg supermotivatie. Weg tunnel. Na twee weken balen was ik gewoon weer terug op mijn normale basistraining. Buiten hardlopen en oefeningen doen is nog steeds leuk en goed voor me.’
Voor jou was 5 april een extra feestelijk moment, het zou je 35e editie worden. Heb je er nog bij stil gestaan op die dag?
‘Op 5 april zat ik ’s morgens aan een kop koffie en een croissantje. ‘Goh, anders was ik nu weggegaan naar de marathon’. ‘Nou, je was allang weggeweest!’ antwoordde Jeanette, mijn vrouw. Zij had zoals gewoonlijk scherp in de gaten waar ik mee bezig was. Een volledig gespleten dag! Ik ben die dag hard bezig geweest met allerlei klussen in de tuin en aan het huis. Het was zoals wel meer tijdens marathondag ineens weer een warme dag. Ik betrapte mezelf die dag er een paar keer op dat ik op elk tijdstip precies wist waar ik op het parcours was! Na 35 jaar ken je het parcours wel zo’n beetje.’
Hoe sta je er nu in? Ga je in oktober lopen?
‘Wat dacht je! Natuurlijk loop ik in oktober, evenals al mijn kinderen! Voor mij is de Marathon Rotterdam in oktober niet ongunstig. In de zomer, in de warmte loop ik makkelijker en meer. Mijn positie in het gevecht tegen mijn overgewicht is zonder de feestdagen ervoor gunstiger. Er is kans in oktober op een marathon met regen en wind. Zou ook wel weer eens leuk zijn. Voor het publiek en de organisatie wens ik een mooie zonnige dag. Dat is voor iedereen ook leuker om naar te kijken. Ik ga door met mijn basisconditie op peil te houden en verwacht met wat meer kilometers in de benen aan de start te komen. Eigenlijk ben ik alweer op weg naar oktober. Ik blijf heel goed luisteren. Mijn lichaam en geest vertellen me wat goed voor me is.’
