Nesrine Leene: een energiebom met een marathon bug

Nesrine Leene heeft een droom en beschikt over de drive om die waar te maken. De marathonloopster doet alles voor haar sport, die ze handig combineert met haar carrière en een gezinsleven. ‘Ik ben gewoon graag bezig.’

‘Graag bezig’ is een understatement. Nesrine werkt 32 uur per week als IT consultant en heeft een man en twee kinderen met wie ze graag van alles onderneemt. Tel daarbij op dat ze een persoonlijk record heeft van 2:54 uur op de marathon en je begint je af te vragen hoeveel uur er in haar dag zitten. Ze lacht als ze zegt dat ze graag zou willen dat er echt meer dan 24 uur in een dag zouden zitten. ‘Ik gebruik elke dag maximaal.’ Om alles te combineren staat ze om kwart voor zes op om te gaan hardlopen. Daarna is het douchen, ontbijten, zorgen dat haar kinderen klaar zijn voor school. Na een drukke werkdag haar kinderen ophalen en eten koken – en dan weer trainen en soms nog wat werken. En dat dag in, dag uit. Je zou een afgepeigerde vrouw verwachten. Maar Nesrine oogt alles behalve dat; het is duidelijk dat dit leven haar energie geeft.

Skieën

Ze groeide op in de Libanese hoofdstad Beiroet. Hardlopen was daar geen grote sport; Nesrine deed op school graag mee als er gerend werd, maar ze was veel beter in skieën, net als haar zus Chirine. Ze wisten zich zelfs allebei te kwalificeren voor de Olympisch Spelen in Salt Lake City. Omdat de sportcultuur in Libanon nog niet zo ontwikkeld was, moesten hun ouders de sport van hun dochters betalen. ‘Omdat het erg duur was, zo zonder sponsors, mocht een van ons naar de Spelen’, vertel Nesrine. ‘En dat was mijn zus.’ Wie denkt dat de band met Chirine daaronder heeft geleden, heeft het mis. Zo zit Nesrine niet in elkaar. Ze zocht haar zus op in Salt Lake City en genoot van het hele proces waarin haar zus terecht kwam. Daarna ging ze studeren in Denver en kwam in 2008 voor de liefde naar Nederland.

Nooit veilig

Wie opgroeit in Beiroet, leeft met de gedachte: ‘Morgen is er weer een dag. Als je dan nog leeft.’ Het was er nooit veilig. Tijdens een gevaarlijke periode vertrok het gezin van Nesrine naar hun huis in de bergen – toen ze terug kwamen in de stad, bleek hun huis gebombardeerd. ‘Ik ben elke dag dankbaar dat ik mijn kinderen zie opgroeien in een veilig land’, zegt ze, haar groene ogen zacht. Niet zo gek dat hardlopen daar vroeger geen populaire sport was. Tot May El Khalil daar verandering in bracht. El Khalil is een Libanese hardloopster die in 2001 tijdens het trainen werd aangereden door een vrachtwagen. Ze raakte zo zwaar gewond, dat ze tegen haar man zei: ‘Als ik ooit weer gezond ben, ga ik een marathon in Beiroet organiseren.’ En na twee jaar revalideren was de marathon een feit. Nesrine: ‘Ze wilde dat die race een plek was voor iedereen, waar het niet uitmaakt waar je vandaan komt. Ik heb hem nu vier keer gelopen.’

Veel

‘Het is veel, wat ik doe, dat weet ik. Maar als ik aan het eind van de dag alles heb gedaan dat ik voor die dag heb gepland, ben ik zó tevreden. Dan slaap ik heerlijk. Het enige moment waarop ik niks doe, is op zondagmiddag. Dat leert mijn man me. Als niemand mij zegt om even niks te doen, ga ik gewoon door. Gelukkig ondersteunt ons hele gezin mij in mijn liefde voor hardlopen.’, lacht ze. In 2008 kwam ze van Colorado naar het vlakke Nederland. Hier viel niets te skieën, zoals ze dat daar de hele winter deed. ‘Ik moest een nieuwe hobby zoeken. Gelukkig had ik binnen een week een leuke baan en via mijn werk ben ik begonnen met hardlopen. Dat ging al snel goed.’

Dip

‘I caught de marathon bug’, zegt ze. Ze liep er inmiddels 23, in onder meer Boston, Chicago, Londen en Berlijn. ‘Elke marathon heeft zijn eigen verhaal.’ In april staat ze aan de start van de Rotterdam Marathon om daar haar persoonlijk record flink aan te scherpen. Ze traint harder dan ooit nadat ze maanden in een dip heeft gezeten. Afgelopen zomer bereidde ze zich voor op de marathon in Berlijn (die ze eerder liep toen ze zwanger was van haar dochter). Ze trainde een paar weken in de Sierra Nevada, alles ging goed, tot ze vlak voor de marathon een blessure op liep. Die teleurstelling was zo groot, dat het tot januari duurde voor ze weer echt zin kreeg in hardlopen. ‘Life goes on. Van die slechte ervaringen leer ik; het maakt me sterker. No ups without downs.’

Limiet

En na al die jaren en al die marathons komen ineens die Olympische Spelen weer in beeld. Omdat zowel Nesrine als haar zus de Libanese nationaliteit hebben en de snelste marathonloopsters van dat land zijn, mogen ze naar de Spelen als ze onder de 2:45 uur lopen. Dat wakkert het vuur stevig aan bij de zussen. Chirine liep al eens 2:39, maar moet ook dit jaar nog eens onder de limiet duiken. Voor Nesrine betekent het dat ze haar beste tijd met negen minuten moet verbeteren. Mocht dat in Rotterdam nog niet lukken, dan probeert ze het opnieuw in Berlijn. Op 7 april hoopt ze op een temperatuur van tien graden. ‘Droog en geen wind, Dat zou perfect zijn.’

Loopmaatjes

‘Ik train al jaren in een club. Zonder mijn loopmaatjes word ik niet sneller of beter. Voorheen trainde ik vooral alleen, maar nu ik bij Hellas loop, op schema’s van Fred van Mook en Don Jeninga, train ik twee tot drie keer per week met anderen. Zij zijn het die me elke keer weer pushen en me helpen mijn doel te bereiken. Ze helpen me tijdens trainingen waardoor ik er vaak meer uithaal dan in mijn eentje.’ Ze glimlacht als ze naar het shirt kijkt met de opdruk you never run alone. ‘Zo is het ook echt.’

Nesrine Leene maakt onderdeel uit van de campagne van New Balance richting de NN Marathon Rotterdam 2019. De video van de campagne is hierboven te zien.

Like this article? Share it!

Misschien vind je deze ook interessant?