Wereldrecord
De langste afstand die Mike ooit onafgebroken liepb is vijf kilometer. Dat was overigens niet zomaar een vijf: in juni 2016 legde hij op een atletiekbaan in Tilburg de afstand af in 38 minuten en 50 seconden, bijna 5,5 minuten sneller dan het oude Guinness World Record op twee krukken en één been. Het is meer dan illustratief voor de sportondernemer uit Flevoland dat hij tijdens het interview zegt: ‘Ik denk dat als ik het nu nog een keer zou doen, ik het in 35 minuten zou kunnen.’ Steeds op zoek naar een nieuwe uitdaging.
Rick liep al eens de Dam tot Damloop en de Zevenheuvelenloop en loopt wekelijks trainingsrondjes van 5, 10 of 12 kilometer. Het lopen gaat hem goed af. Zijn pr op de vijf kilometer is 23 minuten en over de 10 kilometer doet hij net meer dan 50 minuten.
‘Bocht niet gehaald, boom geraakt. Motor in tweeën, been in tweeën.’
Alphenaar Rick loopt met een blade en dat maakt het hardlopen voor hem wat makkelijker dan voor Mike. ‘Voor mij is het een aanslag op mijn bovenlichaam.’ Nog naast de dramatische luchtkwaliteit in China, de warmte en de hoge luchtvochtigheid. Dat is vooral waar Rick de uitdagingen ziet. ‘Ik kan niet goed tegen hitte. Helemaal vervelend is dat mijn stomp dan gaat zweten, wat in mijn prothese loopt, waardoor die niet goed blijft zitten.’ Tijdens het interview krijgt hij wat betreft dat zweetprobleem goed nieuws. Een belletje van een arts die hem kan helpen. ‘Met botoxinjecties.’ Die injecties schakelen de zweetklieren plaatselijk – en tijdelijk uit – waardoor hij hopelijk het probleem van een verschuivende prothese kan elimineren.
Ruilen?
Als Michaelrobbert Rick hoort vertellen over de dagelijkse rituelen met de verschillende beenprotheses, verzucht hij dat hij blij is dat hij dat gedoe niet heeft. ‘Maar ja, met een blade zou jij wel een stuk sneller op de vijf kilometer zijn’, kaatst Rick terug. Hij is heel tevreden met zijn blade, maar als je een tijdje met hem praat, ontdek je dat het wel voortdurend zoeken en aanpassen is.
‘Dit gaat zo niet langer. Haal mijn been er maar af, heb ik toen gezegd.’
Rick verloor zijn been na een motorongeluk in 2003. ‘Ik was met een vriend aan het toeren, dat deed ik elk jaar. Een auto nam voorrang en dat zag ik te laat, toen moest ik uitwijken. Bocht niet gehaald, boom geraakt. Motor in tweeën, been in tweeën. Mijn been is er toen nog niet afgegaan. Eerst heb ik daar – het was in Duitsland – een week op de intensive care gelegen. Met mijn been in zo’n stellage. In Nederland heb ik ook nog twaalf weken in het ziekenhuis gelegen. Vervolgens een jaar lang aan het modderen geweest, tien keer geopereerd. Even zoveel keer terug naar het ziekenhuis, steeds weer weken daar liggen. En al die tijd niks kunnen. Lomper werd ik, logger, nergens meer zin in, heel veel medicijnen. Depressief werd ik ervan.’
Hij wilde weer leven, had inmiddels al een jaar niet kunnen werken en ook zijn gezin leed onder de situatie. ‘Dit gaat zo niet langer. Haal mijn been er maar af heb ik toen gezegd.’ Dat kon meteen de volgende dag. ‘Terwijl ik had verwacht dat ze nee zouden zeggen, haha!’ Hij liet het even bezinken, maar twee weken later ging het been er toch af. ‘Toen werd ik wakker, ging rechtop zeggen en viel zo om. Helemaal uit balans. Mijn vader ging op mijn bed zitten, op de plek waar eerst mijn been zat en ik werd helemaal gek van de pijn.’ Fantoompijn. ‘Heel bizar.’
Dik en depressief
‘Ik heb in 1995, 1998 en 2001 kanker gehad. Het eerste jaar heb ik een beenbesparende operatie gehad. Daarna is uiteindelijk mijn onderbeen geamputeerd, omdat dat aan het afsterven was. In 1998 en 2001 is het teruggekomen en heb ik in twee fasen verdere amputaties gehad. That’s it’, somt Michaelrobbert op. Veertien jaar was hij toen de kanker voor het eerst toesloeg. Toen ook het laatste deel van zijn been was verwijderd, kwam hij eerst in een rolstoel terecht. ‘Rond mijn 16e, 17e heb ik op een blauwe maandag afstand gedaan de rolstoel.’ Niet lang daarvoor waren Mike en zijn moeder verhuisd naar een drive-inwoning waar zoonlief beneden sliep. Dat leek wel zo makkelijk. Dat bleek ook zo te zijn. Iets te makkelijk. ‘Ik merkte al in de eerste week dat ik nooit naar boven ging. Ik bleef maar in die rolstoel zitten en werd heel lui.’
‘Ik weet nog goed dat we op de bank zaten en mijn moeder me aankeek en vroeg: ‘Ben jij gelukkig’. Ik zei: ‘Nee, ik ben doodongelukkig. Dit huis heeft me nog ongelukkiger gemaakt dan ik al was.’ Toen zijn we verhuisd. Dat was echt een eyeopener. Hoe dat kwam? Ik rolde naar binnen, ik rolde naar de keuken, naar de bank, naar de slaapkamer. Ik bleef maar in die rolstoel zitten. Gewoon, gemakzucht.’
Ergens in 2013 brak opnieuw een moeilijke periode aan. ‘Ik woog toen 92 kilo en zat bijna in een depressie. Ik was niet ongelukkig in wat ik deed, maar wel ongelukkig in hoe ik de toekomst in wilde vullen.’ Mike kreeg een mailtje van het Fonds Gehandicaptensport met de vraag of hij wilde doneren om jongeren met een beperking aan het sporten te krijgen. ‘Daar ben ik toen heel boos om geworden. Ik heb ze een mail gestuurd, gevraagd hoe ze aan mijn contactgegevens kwamen en verteld dat ik zelf een beperking had en niet wilde doneren, maar zélf mee wilde doen!’
No Limits
Zo kwam hij in aanraking met Team No Limits, een groep sporters met een beperking. In 2013 deed Mike met No Limits voor het eerst aan een obstacle run mee, Mud Masters. Loeizwaar was het, maar onder luid applaus en onder toeziend oog van zijn familie kwam hij over de finish. ‘Mijn moeder is toen zo geïnspireerd geraakt dat ze vervolgens zelf 80 kilo is kwijtgeraakt. Ze zei: ‘Jij hebt dit nu gedaan, nu ga ik aan de slag.’ Mijn moeder heeft haar leven veranderd doordat ik dat heb gedaan.’
Bij Team No Limits – dat tegenwoordig Dutch Adaptives heet – leerde hij Rick kennen. Inmiddels hebben ze al heel wat obstacle runs achter de rug. Begin mei deden ze mee aan de 24 Hours Games van Mud Masters op een terrein bij het Duitse Weeze. Eerst een obstakelparcours van 18 kilometer afleggen, vervolgens een ‘sprint’ van een paar kilometer en vervolgens de Night Shift: 9 uur lang obstacle runnen. Gekkenwerk.
‘Ik bleef maar in die rolstoel zitten en werd heel lui.’
Ook zakelijk is trouwens het een en ander veranderd voor Mike. In september opende hij samen met een compagnon Tough Ground in Almere. Een sportschool die mikt op een publiek van crossfitters en obstacle runners.
Dat etmaal obstacle running in Weeze moet de opmaat vormen naar dat grote doel dat in mei van 2019 in China op hen wacht: The Great Wall Marathon. Die race telt ontelbaar veel eeuwenoude traptreden. Vaak ongelijk in breedte en in hoogte en bepaald niet waterpas. Een hele marathon wordt op krukken en op een blade te veel van het goede. Vandaar dat Rick en Mike voor de 21 kilometervariant gaan. Alsnog een monsterklus.
Groter doel
Dat doel is duidelijk, maar achter het doel ligt een diepere betekenis. Anderen motiveren en inspireren om ook in beweging te komen. ‘We hoeven niet meer te laten zien dat je met een beperking ook kunt sporten, dat weten we nu wel’, zegt Mike. Voor de twee eenbenige ijzervreters is het allang niet meer de vraag of iets wel kan. Ze hebben zich de afgelopen jaren mede dankzij het sporten zo ontwikkeld dat ze eerst beslissen dat ze iets gaan doen en vervolgens kijken hoe dat moet gebeuren. Natuurlijk lukt niet alles, maar dat mag volgens de vrienden nooit reden zijn om niet aan een nieuwe uitdaging te beginnen.
Met hun initiatief The Run With Us 2 Challengewillen ze iedereen aansporen om tegelijk met henzelf een uitdaging aan te gaan en dat te delen via social media – Facebook of Instagram – en zo ook weer anderen ‘aan te steken’. Of je nu wilt stoppen met roken, een marathon wilt lopen, tien kilo wilt afvallen of van baan wilt veranderen, het is allemaal goed.
‘Mijn moeder is toen zo geïnspireerd geraakt dat ze vervolgens zelf 80 kilo is kwijtgeraakt.’
De komende maanden wordt alles op alles gezet om het Chinese Muur-project te verwezenlijken. ‘Het is wel echt een project. We kunnen daar niet alleen heen. Er zijn zoveel factoren die problemen kunnen veroorzaken’, zegt Mike. Dat betekent dat er aardig wat geld nodig is. En spullen. Rick twijfelt er niet aan dat het goed komt. ‘We gaan. Ik heb nu al aan iedereen verteld dat we gaan.’
Dit artikel verscheen eerder in Losse Veter magazine #26. Inmiddels is duidelijk dat Michaelrobbert en Rick ook daadwerkelijk zullen deelnemen aan de Great Wall Marathon. Zij willen deze uitdaging gebruiken om ook andere te inspireren om hun grenzen te verleggen. Kijk voor meer informatie op de Facebookpagina van de RunWithUs2 Challenge. RunningNL zal hen blijven volgen in de voorbereiding op deze uitdaging.
