Ze voelt zich al een leven lang buitenstaander. Ze maakte als jongvolwassene gruwelijke dingen mee, voelde zich daardoor zo eenzaam als maar kan. Maar de Nederlands kampioene op de 100 kilometer Sameena van der Mijden (27) voelt zich nu eindelijk thuis. Thuis te midden van het bonte gezelschap dat de community van ultralopers is.
Kampioen
Op 8 september van dit jaar wordt Sameena van der Mijden Nederlands kampioene op de 100 kilometer. De studente verpleegkunde legt de afstand af in 8 uur 47 minuten en 50 seconden, een gemiddelde snelheid van 5 minuten en 12 seconden per kilometer. Dat ze heel aardig kan lopen, wist Sameena inmiddels, maar Nederlands kampioen? Nee, daar had ze zeker niet op gerekend. ‘Op een gegeven moment kwam er iemand naast me fietsen die zei: ‘je bent eerste vrouw, je gaat Nederlands kampioen worden’. Terwijl ik zeker wist dat er nog een Nederlandse vrouw voor me liep. Ik wist ook dat er nog een Nederlandse vlak achter me liep en die wilde ik wel voorblijven, dus de laatste twee rondes heb ik nog wel bijgezet.’
Die eerste vrouw was Hinke Schokker die 47 minuten sneller was. Schokker liep als recreant en kwam dus niet in aanmerking voor de winst in het kampioenschap.
De keuze voor het hardlopen kwam voort uit het feit dat ik geen geld en middelen had om een andere sport te beoefenen.
Winschoten is opnieuw een mooi hoofdstuk in het verhaal van Sameena’s loopleven. Wat een contrast met het leven dat ze leidde voordat ze het hardlopen ontdekte. De eerste twintig jaar van haar leven verlopen bepaald niet gelukkig. Ze wordt geadopteerd vanuit India en groeit op in een vrijgemaakt gereformeerd gezin in Tiel. Een gezin dat uit elkaar valt in Sameena’s tienerjaren.
Loverboyslachtoffer
De donkerste periode in haar leven moet dan nog komen. Ze wordt slachtoffer van een loverboy, de term waarmee we pooiers aanduiden die met geweld en manipulatie kwetsbare jonge vrouwen misbruiken en uitbuiten. Sameena vertelde hier al eens over in Losse Veter (editie mei/juni 2018). ‘Bijna zeven jaar geleden ben ik slachtoffer geworden van een loverboy. Wat volgde was ruim anderhalf jaar in de gedwongen prostitutie, wat gepaard ging met veel geweld. En de jaren daaropvolgend met depressie en zelfs een poging tot zelfdoding, een eetstoornis en drugsgebruik.’ Ze stelde zichzelf voor de keuze: of stoppen met leven, of er iets van maken. ‘Om mijn verdriet en woede kwijt te raken begon ik met hardlopen. Dit was niet direct een succes met een uitgeput lichaam. De keuze voor het hardlopen kwam voort uit het feit dat ik geen geld en middelen had om een andere sport te beoefenen. Ik liep op mijn afgetrapte schoenen en in een simpel katoenen shirtje.’
Overwinning
Het begon met de Dam tot Damloop in 2014, die ze liep met haar toenmalige werkgever, het Leger de Heils. Al snel volgde een halve marathon. Die loopt ze inmiddels dik onder de anderhalf uur, maar destijds was ze heel blij met 2 uur 15. Uiteraard moest er toen een marathon gelopen worden. In Amersfoort. ‘Omdat ik vond dat ik een appeltje te schillen had met deze stad. Hier opereerde mijn loverboy. Na mijn eerste marathon liep ik Eindhoven en Amsterdam in hetzelfde jaar. Daarna Leiden en weer Amersfoort die ik won.’ Je zou kunnen zeggen dat ze met die overwinning en met hardlopen als wapen, wraak had genomen op haar verleden. Zelf is Sameena iets te nuchter voor dat soort beeldspraken.
Gewoon veel gaan lopen, op gevoel. Dat doe ik met alles, als het goed voelt, vind ik het prima.
Wel ontdekte ze dat het lopen kon dienen voor meer dan een goede conditie, een medaille en een bos bloemen. De langeafstandsloper kwam op het idee om 100 kilometer te lopen langs de plaatsen waar ze werd misbruikt, maar ook langs de plaatsen waar zij haar leven weer terugpakte. Ze deed dat om aandacht te vragen voor Stichting CoMensHa, het Landelijk Coördinatiecentrum tegen Mensenhandel. Waarom 100 kilometer? En had ze enig idee hoe je zo’n monsteronderneming aanpakt? ‘Ik vond het echt zo’n magische afstand. Ik wist helemaal niet of het überhaupt mogelijk was. Toen zat ik helemaal niet in dat ultrawereldje, ik kende dan ook geen mensen die dat soort afstanden liepen. Dus ik dacht, ik ga het gewoon proberen, kijken of het lukt. Het lukte.’
Op gevoel
Aan trainingsschema’s doet ze nu niet en deed ze toen al helemaal niet. Ze besloot gewoon trainingsweken te draaien met zoveel mogelijk kilometers. Elke dag lopen. ‘Er zaten weken tussen dat ik iedere dag 20 kilometer liep. Gewoon veel gaan lopen, op gevoel. Dat doe ik met alles, als het goed voelt, vind ik het prima. Wat dat betreft ben ik geen schoolvoorbeeld van hoe je moet hardlopen.’ Inmiddels is ze lid van Team Enduro, een gezelschap van duuratleten in verschillende disciplines, hardlopen, triatlon en zelfs longboarden. Van haar teamgenoten krijgt ze wel tips in aanloop naar wedstrijden, maar trainingsschema’s? Nee, dat ligt Sameena niet.
Hardlopen bleek voor de inmiddels in Arnhem wonende, bijna afgestudeerde verpleegkundige, een geweldige uitlaatklep. Ze liep rond met zoveel leed, zo’n inktzwarte geschiedenis. ‘Het lopen heeft heel erg geholpen met het verwerken. Pas de laatste twee jaar ben ik iets opener geworden over wat ik heb meegemaakt, maar toen was ik helemaal niet zo’n prater en ik had nooit zoveel met psychologen. We hebben heel veel hulpverleners over de vloer gehad. Daar dacht ik altijd van: jij hebt makkelijk praten, want jij gaat om 17 uur naar huis en ik zit de rest van de 24 uur ook met deze shit. Maar ik moest wel mijn emoties kwijt. Ik merkte dat ik in het hardlopen wel mijn emoties kwijt kon. En het gaf me discipline.’
Ik ben altijd net iets anders dan andere mensen.
De donkere ervaringen uit haar late tienertijd hebben via het hardlopen plaats gemaakt voor mooie en soms bizarre avonturen. Ze liep een marathon op Cyprus – in een niet misselijke 3.02 – en werd daar tot haar eigen verbazing eerste in haar leeftijdscategorie. Toen ze onlangs op reis was in Thailand en zag dat er een marathon zou plaatsvinden, besloot ze ook daar in de plakkerige hitte haar liefde voor het lopen te volgen. ‘Het werd mijn sloomste marathon ooit, 4.02. Maar toen kwam ik binnen en kreeg ik een kaartje met ‘4e vrouw’ erop en de mededeling dat ik op het podium moest komen. Het werd bizar toen bleek dat de eerste vijf van iedere leeftijdscategorie een prijs kregen en ik was vierde. Ik snapte er helemaal niks van.’ Het werd een volledig opgetuigde ceremonie, waarbij leden van het Thaise koningshuis aanwezig bleken te zijn.
Eindelijk thuis
Dit jaar is alweer praktisch volgepland met wedstrijden en afstanden die vrijwel onmogelijk en in ieder geval bovenmenselijk lijken. In januari de Dutch Coast Ultra Trail, 75 kilometer over het strand van Den Helder zuidwaarts naar Wijk aan Zee en weer naar het noorden tot Castricum. In maart eerst 80 kilometer tijdens de Salland Trail, een week later de Jerusalem Marathon. Dan staat voor april de 120 van Texel op de planning. De grootste monsters die in potlood in de agenda staan zijn de Legends Trail (250 km) en de mythische race over 245 kilometer van Athene naar Sparta, de Spartathlon. Het is nogal wat.
Dat Sameena het hardlopen heeft omarmd is nogal een understatement. Ze lijkt zichzelf te hebben teruggevonden in het lopen en de sport heeft haar veel gegeven. Ze had het vooraf nooit kunnen vermoeden, ze is zeker niet gaan hardlopen om ergens bij te horen, maar in de ultra-community voelt ze zich echt op haar plek. Best bijzonder voor iemand die een leven lang het gevoel heeft gehad dat ze een buitenstaander was. ‘Ik ben altijd net iets anders dan andere mensen. Ik ben donker, heb tatoeages. Nou maakt dat niet zoveel uit, maar ik doe ook hele andere dingen dan bijvoorbeeld de studenten op mijn opleiding. Dan heb je al snel dat je er een beetje buiten staat. In het ultralopen kan ik veel meer met mensen levelen.’ In een gemeenschap van mensen die volgens de buitenwereld toch wel een beetje gestoord zijn, vond Sameena haar plek. Eindelijk thuis.
