In december zagen we een aantal prachtige prestaties van Nederlandse marathonlopers. Maar liefst vier atleten wisten zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Wat vooral opviel in de berichtgeving en de reacties was de focus op de schoenen.
Onder normale omstandigheden en in normale jaren werd de marathon beschreven als een magische afstand. Hoe moeilijk het was om juist op die ene dag alles te laten kloppen. De atleet zelf moest op zijn best zijn, de weersomstandigheden moesten kloppen, over het haaswerk was ook vaak wat te doen en los hiervan kon er onderweg nog van alles gebeuren. En nu? Is dat allemaal weg door de ontwikkeling van een nieuw soort schoen?
Er is de laatste jaren veel te doen over deze nieuwe generatie schoenen die voorzien zijn van een carbonplaat in de zool. Deze plaat zorgt voor een grotere energieteruggave bij de afzet en er wordt wel gesproken over een voordeel van 4 procent. Dan heb je het bij de marathon over minuten.
De indruk die de berichtgeving achterlaat, is dat de atleten hierdoor fluitend naar de limiet lopen. Dat doet op geen enkele manier recht aan de opmerkelijke prestaties van deze atleten. Wat namelijk vergeten wordt, is de ongelofelijke veerkracht die deze atleten in aanloop naar hun marathon hebben moeten tonen. Bij de marathon komt alles zeer nauw en dan moet je als atleet zien om te gaan met de steeds wisselende omstandigheden van het afgelopen jaar.
Ga eens na hoe de atleten zich hebben moeten voorbereiden op deze marathon. In eerste instantie ging er een streep door de voorjaarsmarathons. Er heerste nog lang onzekerheid over het wel of niet doorgaan van de Olympische Spelen. Toen de Spelen dan toch verplaatst werden, mochten de atleten zich pas vanaf 1 december kwalificeren om een eerlijk speelveld voor alle atleten te garanderen, zo was de stelling.
En ondertussen bleef de onzekerheid. Om te beginnen, onzekerheid over inkomsten door het wegvallen van alle wedstrijden. Maar ook onzekerheid over reizen. Zo moest Frank Futselaar een hoogtestage naar het Franse Font-Romeu plots afbreken omdat Frankrijk opnieuw in lockdown ging. En Björn Koreman wilde eerst zelf een marathon organiseren, regelde er van alles voor, en koos vervolgens toch voor Polen waar een groep internationale atleten een limietpoging wilde doen. Twee dagen van tevoren werd deze marathon echter afgelast, omdat de gemeente de vergunning terugtrok. En zo moest hij opnieuw op zoek naar een nieuw doel. Dat werd Wenen waar hij won én de olympische limiet liep. En hoe! Een lange solo met een verbetering van zijn oude tijd met maar liefst 6 minuten. En ja, dat oude pr had hij ook gelopen op die nieuwe schoenen. Hoe sterk moet je dan in je schoenen staan?
En Andrea Deelstra vertelt in het interview in dit magazine hoe ze zich in die laatste dagen voor Valencia moest voorbereiden. In het hotel was er geen contact tussen atleten. Ze moest googelen om te kijken welke plannen de verschillende atleten hadden die aan de start stonden, om te kunnen bepalen bij wie ze zich kon aansluiten.
Het zijn dit soort voorbeelden die laten zien onder welke moeilijke omstandigheden deze atleten zich hebben moeten voorbereiden. Het toont hun enorme veerkracht in het omgaan met deze situatie. Wat we hier hebben gezien, heeft in mijn ogen veel meer te maken met de veerkracht van de geest dan de veerkracht van de schoenen.
Deze tekst van Vivian Ruijters verscheen als voorwoord in RunningNL magazine #39.
