Het verhaal van Verona de Waal is indrukwekkend. Haar verhaal is daarnaast ook zeer inspirerend. Journalist Jaap Jongbloed bracht dit verhaal in zijn tv-programma Het mooiste meisje van de klas het land in. Een populair programma waarin die mooie leerlinge niet slechts mooi geportretteerd in beeld komt, maar waar altijd ook een donker randje te vinden is. Bij Verona was dit ook het geval. De eerste zestien jaar van haar leven werd ze geleefd. In een gezin van Jehova’s getuigen leefde ze in een keurslijf. Op haar zestiende brak ze uit deze volgens haar keiharde wereld en vertrok. ‘Het was een grote stap, maar wel een noodzakelijke. Nu voel ik me vrij, vooral als ik mijn loopschoenen aantrek. Die trok ik ook al aan tijdens mijn carrière als fotomodel. In die tijd reisde ik de hele wereld over. Dan was het vaak heerlijk om even ergens op een nieuwe locatie lekker wat te lopen. Tegenwoordig loop ik zo’n tien keer in de week en is lopen helemaal mijn dagelijks leven gaan bepalen. Ik ben ervan overtuigd dat als je letterlijk gaat bewegen, er dingen ook figuurlijk in beweging komen. Dat ervaar ik zelf, maar deel deze ervaring nu ook graag met veel andere vrouwen. Ja, lopen zal ik altijd blijven doen. Ik bepaal nu zélf welke kant ik op ga!’
SlowRun
Zo’n twaalf jaar geleden begon Verona naar eigen zeggen serieus met hardlopen. Op het moment dat haar jongste zoon naar school ging, pakte ze het lopen echt op. Tien jaar na dit fictieve startschot voor haar eigen loopplezier kwam het moment dat ze van hardlopen zelfs haar werk ging maken. Al snel na de start van haar geesteskind SlowRun bleek dit een schot in de roos. Eind 2020 staan er op de kaart van Nederland al 22 vlaggetjes bij plaatsen waar je deel kunt nemen aan deze zeer populaire vorm van sportbeoefening. Okay, je moet wel vrouw zijn, maar een eerste signaal is al gehoord om SlowRun ook voor de andere helft van de wereldbevolking op te starten. Een gesprek met de vrouw van de oerknal van SlowRun is overigens voor iedere loper (M/V) een genoegen. Op een letterlijke steenworp afstand van het machtige Bredase Mastbos komt een prachtig verhaal los. ‘We zouden wel een week over lopen kunnen praten’, was de afscheidszin van de ‘loopjuf’ na dit interview.
Metafoor voor het leven
Zoals veel jonge meiden had Verona in haar Nijmeegse jeugd een bloedhekel aan sporten. ‘Met name die verschrikkelijke coopertest staat me nog helder voor de geest. Ondanks dat was ik na mijn schooltijd wel vaak sportief bezig. Het was een goede mentale uitlaatklep voor mij in dit zware deel van mijn leven. Dat veranderde later in vooral genieten van het lopen zelf. Voor mij is hardlopen een metafoor voor het leven. Eigenlijk zit alles erin. Ook kwam ik erachter dat via hardlopen en andere lichamelijke oefeningen je niet alleen sportief beter wordt, maar op alle fronten verbeteringen optreden. Gestart met mindful running voor gemengde groepen werkte ik vooral aan het laten voelen van het plezier in bewegen. Als yogadocent was ik ook veel bezig met bewustwordingsoefeningen. Toch merkte ik dat er voor vrouwen een drempel bestond om te gaan lopen. Dat was de reden om te starten met SlowRun voor vrouwen. Dit concept sloeg goed aan en groeide snel verder. Het lopen binnen onze groepen is er niet op gericht om prestaties qua afstand en tijd te realiseren.’
‘Het gaat erom dat vrouwen heel bewust hun lichaam gaan voelen tijdens de trainingen. Er wordt niet als een debiel weggestart, maar alles gaat een slag relaxter. De looppas is kleiner en loopscholing is geen must, wél looptechniek. Meer dan reguliere loopgroepen houden we ons bezig met bijvoorbeeld aardingsoefeningen. (lachend) Ja, het klinkt af en toe wat zweverig, maar let op, er wordt gewoon ook hard gewerkt aan het belangrijkste deel van je lichaam, je core. Planken is een onderdeel van de training. Ik geef die training wel met een grote dosis humor, zodat core stability een plezierig onderdeel wordt.’
Witte plastic tassen
Om echt lekker sportief bezig te gaan met haar Bredase groep heeft Verona nog een extra toevoeging verzonnen. ‘Voordat we gaan lopen, vraag ik de vrouwen hun ogen dicht te doen. Dan visualiseer ik met ze dat er witte plastic tassen staan, waarin ze alle problemen moeten stoppen waar ze mee tobben. Na de training gaan we dan ‘kijken’ of die er nog zijn. Veel belangrijker is dat ze na de training aangeven dat ze hierdoor veel meer genoten hebben van een ontspannen uur. Laatst kreeg ik nog een berichtje in onze appgroep van een vrouw die aangaf dat dit uur haar enige uur in de week is dat ze helemaal voor zichzelf heeft.’ In de genoemde appgroep zitten inmiddels al 160 vrouwen. Een prima medium naast de eveneens door haar aangeboden nieuwsbrief.
‘Ja, het is nu echt mijn werk. Na een loopbaan in het onderwijs is dit mijn nieuwe prachtige job. Normaal gesproken organiseer ik ook veel evenementen. Dat is leuk voor de deelnemers, maar geeft mij ook ongelooflijk veel energie. Dit jaar is alles wat anders natuurlijk, maar we zitten zeker niet stil. Mijn werkwijze is dat ik een cursus van 10 weken aanbied aan vrouwen. De start is altijd om goed in contact met jezelf te komen, het zogenaamde landen bij jezelf. Daarna worden diverse onderwerpen behandeld. Bij de belangrijke info over core stability komt Jeffrey Laflamme, een chiropractor uit het naburige Bavel, de groep enthousiast maken. Jeff is een geboren Amerikaan. Als ik hem vraag om tussen zijn drukke praktijk door voor ons op te treden, zegt hij meestal: ‘Sure thing, Verona! How can I resist 50 women?’ En dan maakt hij tijd voor ons vrij.’
Saamhorigheid
Niet het gegeven dat vrouwen door haar tot meer fysieke inspanningen worden gebracht, is het leukste van haar job. Nee, de bijvangst van samenwerking tussen de loopsters onderling geeft de grootste kick. ‘In onze groepen zitten heel veel erg verschillende vrouwen. Een gemeenschappelijke factor is zeker dat allen erachter komen dat ze veel meer kunnen dan ze vooraf dachten. Heel vaak hoor ik na training dat ze bijna niet geloven dat we – op heel ontspannen wijze – bijna tien kilometer door de natuur hebben afgelegd. Maar inderdaad, het is nog veel leuker om te zien hoe ze zich onderling verhouden. Via de onderlinge contacten in de groep worden netwerken gebouwd die veel verder gaan dan hardlopen. Het gaat over banen die gezocht worden, over tips rond huizen in Breda en nog veel meer zaken die de saamhorigheid bevorderen. Mijn insteek bij de start van SlowRun in 2018 was dat ik iets blijvends wilde aanbieden voor hardlopende vrouwen. Dat wordt nu zichtbaar.’
‘Ik ben nooit een echte zakenvrouw geweest, maar mijn eigenwijsheid en de wens om naast gebaande paden te lopen heeft dit alles doen ontstaan. Van een wild plan naar een blijvende structuur. Op dit moment zijn er 22 coaches actief door heel Nederland. Ik heb overigens nog energie over. Naast de acht tot tien trainingen die ik per week geef, en het bijhouden van de communicatie is er nog iets waar ik mijn tijd in wil stoppen. Hardlopen, oefeningen en genieten van de altijd mooie natuur is dé vorm van positieve gezondheid. Er zou veel meer samenhang moeten komen tussen de overheid, de zorgverzekeraars, de atletiekverenigingen en overige initiatieven. Ik wil best helpen die dialoog aan te slingeren. Er moet in mijn ogen een landelijk platform komen waarin samengewerkt wordt. De helft van alle Nederlanders is te zwaar. Als er net als bij ons meer sportief gewerkt gaat worden met de factor ‘leuk’, dan stuur je de leefstijl de goede kant op. Hierdoor wordt sterk bezuinigd op de ziektekosten. Laten we daar met alle partijen de dialoog maar eens over aangaan.’
Schoenen in de gang
Zoals al aangegeven geniet Verona van (het organiseren van) evenementen. Dat werkt aanstekelijk op haar loopsters. Zo werd 5 oktober 2019 naar eigen zeggen de mooiste dag van haar leven. ‘Echt waar. Op deze zondag namen we met 60 vrouwen deel aan de Bredase Singelloop. Het was zo enorm mooi om te zien dat iedereen elkaar hielp om die finishlijn te halen. We kozen verleden jaar voor deelname aan de vijf- en de tien kilometer. Je zou verwachten dat het gros zou kiezen voor de kortste afstand, maar dat waren er maar enkelen. Negentig procent van onze groep overtrof zichzelf door de langste afstand af te leggen. Ja, daar kwamen na de streep mooie emoties los. Dit jaar leek het allemaal in het water te vallen. Toch hebben we hier in Breda opnieuw genoten van onze thuiswedstrijd. Natuurlijk was het anders, maar via onze appgroep werd het toch een feest voor opnieuw zo’n 60 loopsters. In groepjes van vier werd nu vooral de virtuele vijf kilometer gelopen. Iedereen maakte foto’s die we onderling deelden. Vooral voeten werden vaak gefotografeerd. Soms bij een markeringspunt van de organisatie, maar ook voeten van onder een dekbed. ‘Nog even wachten voor de start’ stond daar dan bij. Er was ook een groepje geformeerd voor de halve marathon, mijn eigen favoriete afstand. Ook dit werd – op gepaste afstand – een mooi evenement.’
‘Omdat er veel lopen wegvallen, organiseer ik over twee weken, op 17 januari, een strandloop annex duik. We gaan naar Zeeland om een vijf, een tien of een halve te lopen en duiken daarna de koude zee in. Ons motto is ‘koude wangen, warm hart’. We merken dat mede door deze evenementen het zelfbewustzijn van de vrouwen groter wordt. Natuurlijk zijn er thuis de mannen en de zonen die wat schamper doen over het tempo, maar we merken dat het respect groeit. Mijn eerste tip is ook altijd dat ze hun loopschoenen achter de deur in de gang moeten zetten. Iedereen die binnenkomt, begint er dan over en dat geeft je de gelegenheid om bij vooral de niet-loopsters een ‘wat goed’ te ontlokken.’
Streng
Wordt bij de trainingen veel aandacht geschonken aan de eigen zachtheid, de mentale component en een zacht(er) tempo, wil dit niet zeggen dat SlowRun een zweverige samenkomst van een soort ‘heksenkring’ is. ‘Die horen we wel eens vallen, die kwalificatie. Daar lachen we om. We zijn weliswaar heel bewust, maar toch stevig bezig met sportbeoefening. Voorop blijft altijd staan dat de vrouwen het écht zelf willen. Als dat het geval is, is er geen excuus om niet mee te doen. Ik ben dan ook best een strenge juf. Je doet niet half-half mee. Aan een rondje per week heb je geen flikker. Wie meetraint in onze groep, wordt met name sterker door de combinatie van lopen, core stability en looptechniek. Stiekem halen we – de drie coaches hier in Breda, Teteringen en Den Hout – de vrouwen toch uit hun comfortzone.’
‘Als vrouwen met pijnklachten komen, kan ik daar weinig mee. Ik ben geen dokter. Als je lang last blijft houden, laat er dan naar kijken. Hoor wie het zegt overigens. In het begin van de coronacrisis ben ik zelf hard gevallen. Nee, niet tijdens een training, maar gewoon bij het uitlaten van de hond. Ik kreeg veel last van mijn schouder, maar probeerde het weg te denken. Ik ben heel hard voor mezelf, dat is toch nog iets uit mijn verleden. Gelovigen zeggen: ‘niet klagen, maar dragen en bidden om kracht’. Zo ben ik ook min of meer grootgebracht. Na een week toch maar eens de dokter gebeld. Zijn bewegingsoefeningen voelde ik wel, maar het kon niet zijn dat er iets gebroken was. Hoera voor de hoge pijngrens. Mijn dochter zag mij daarna en scande meteen dat er toch even verder naar gekeken moest worden. Zij woont in Arnhem en daar waren de ziekenhuizen nog wat gemakkelijker te bezoeken voor iets anders dan corona. Hier bleek dat ik toch gewoon een dubbele breuk in mijn schouder had.’
Toekomst
Op de website van SlowRun zullen naar verwachting dit jaar nog meer vlaggetjes geprikt gaan worden. Verona hoopt net als iedere andere sporter (in de week dat net Egmond en Schoorl geannuleerd worden) dat er ook weer lijstjes komen met evenementen die wél door zullen gaan. ‘Rotterdam zou ik graag weer eens doen. Dat is een geweldig evenement, ook als je samen met loopsters uit je groep de kwartmarathon doet. In tegenstelling tot Amsterdam, daar was het kut. Totaal geen sfeer langs het parcours en dat zoek je juist als je wat langere afstanden wil gaan doen. Okay, de finish in het stadion was dan wel weer okay, maar toch. Mijn favoriete loop is de Berenloop. Daar begint de lol al als je met zijn allen op de boot naar Terschelling stapt. Natuurlijk is ook de Marikenloop in mijn geboortestad Nijmegen een geweldig loopfeest. Duizenden veelal ‘gewone’ vrouwen die samen lopen te genieten van dit evenement in het voorjaar. Ook de Bruggenloop Rotterdam en onze Singelloop staan hoog op ons wensenlijstje.’
Naast deze evenementen zijn in feite alle trainingen die ze zowel in groepsverband als alleen afwerkt hoogtepunten. Op Facebook staan bijna dagelijks prachtige beschrijvingen van lopen met een nog volle maan in de ochtendmist. Al dan niet gecompleteerd met foto’s. Via social media, maar ook door mond-tot-mondreclame wordt de SlowRun-boom steeds dikker. Het in 2018 door Verona geplante zaadje is in vruchtbare grond terecht gekomen. Het mag dan weliswaar slowrunning heten, het gaat op hoge snelheid op weg naar een gouden toekomst.
