Björn rent geblinddoekt naar wereldrecord

He did it! Björn van Loon heeft dit weekend een Wereldrecord gevestigd. En niet zo maar eentje. Hij liep in 24 uur 163,2 kilometer. Geblinddoekt.

Op de atletiekbaan van Climax in Ede heerste dit weekend een gespannen en uitgelaten sfeer. Björn streek hier neer met zijn team van medelopers en logistiek om een poging te doen het Guinness World Records blindlopen te verbeteren. Het oude record stond op 81 kilometer. Daags na zijn recordpoging spreken we Björn, die net de tijd had gevonden even met de benen omhoog te zitten. “Het gezinsleven draait gewoon door, “ is zijn nuchtere verklaring.

Inspiratiebron

Eerder kon je al lezen dat deze recordpoging niet zonder reden was. “Ik heb een dochtertje van zes jaar, die blind geboren is. Als ik zie met welke uitdagingen zij door het leven gaat, kan ik me geen grotere inspiratiebron voorstellen. Voor haar doe ik dit.”
Met zijn recordpoging zamelt Björn meteen geld in voor Batiméus Fonds. “Zij financieren het diagnostisch centrum, waarmee de ouders van blinde baby’s en peuters snel duidelijkheid hebben wat er speelt bij hun kind. Ik weet uit eigen ervaring hoeveel dit helpt bij het verdriet verwerken, de acceptatie en het doorpakken. Zo kun je als ouders samen met je kindje toch een mooie start in het leven maken.”

Concentratie

Zaterdagochtend om 9.00 uur klonk het startschot door de burgemeester van de gemeente Ede. Vergezeld van begeleidende lopers startte Björn met zijn uitdaging. Gedurende 24 uur volgde hij het belletje van de loper voor hem. “Dat kost enorm veel concentratie en ik had niet verwacht dat dat zoveel energie zou vreten. Ik kon namelijk niet echt ontspannen lopen, zoals ik doe als ik gewoon kan zien. Ik volgde een loper met een belletje voor me en achter me liep een loper die me met woorden corrigeerde. Iets naar links, iets naar rechts. Je moet direct op een aanwijzing kunnen reageren en je kunt niet anticiperen op wat er om je heen gebeurt.”

Humor

Gedurende 24 uur lang rondjes lopen op een atletiekbaan. “Ik kan me niets saaiers bedenken dan 24 uur lang rondjes rennen zonder dat je iets ziet. Toch staat dit avontuur bol van de bijzondere momenten en ontmoetingen.”
De hilariteit was groot toen bleek dat van de medelopers bijna niemand ooit op een tartanbaan had gelopen. “Mijn medelopers ken ik voornamelijk uit het Ultra en OCR circuit. Mogen deze schoenen op de baan? Welke kant moeten we op? Vragen waarbij we hulp kregen vanuit de vereniging, die hier ook kostelijk om konden lachen. Helemaal toen ze mij op mijn afgetrapte trailschoenen de baan op zagen lopen.”
Maar bijzonder was ook de saamhorigheid gedurende dit weekend. “Er kwamen mensen supporten die ik alleen van social media ken en nooit eerder heb gezien. Nu heb ik ze nog steeds niet gezien, want ik had een blinddoek op, maar dit was zo bijzonder. Ze kwamen uit het hele land! ’s Nachts kwam er zelfs een buurtbewoner langs, die gehoord had waar ik mee bezig was. Hij heeft zelf een kindje dat blind wordt en besloot midden in de nacht om een paar rondes aan te haken. Dat zijn mooie dingen.”

Onmisbaar

“Mijn crew bestond uit meer dan 80 mensen. Lopers en mensen die alles voor me geregeld hebben. Een aantal medelopers heeft ook gewoon 80 kilometer met mij samen gelopen. Zonder hen was het niet mogelijk om dit record te kunnen lopen. En omdat je zolang met elkaar samen bent worden er diepe gesprekken gevoerd en voert de flauwe humor de boventoon. Mijn wereldje was gedurende 24 uur heel klein. En het hele proces was heel leerzaam. Ik was zo gefocust op geluid. Iemand die op 10 meter afstand een aanmoediging naar me toe schreeuwde zorgde voor een schrikreactie, terwijl door de vermoeidheid het concentreren op het belletje eigenlijk makkelijker werd. Het is interessant om te ervaren wat geluid om ons heen en de afstand tot de geluidsbron voor effect heeft.”

Doel

Björn had zich 200 kilometer tot doel gesteld. “Ik wilde me het niet te makkelijk maken. Een 100 kilometer loop ik vaker en dan zou ik halverwege de 24 uur al de afstand gehaald hebben. Ik wilde die 24 uur vol kunnen maken. Door de warmte op zaterdag heb ik het tempo naar beneden bij moeten stellen. Ik kreeg wat hoofdpijn, werd misselijk en wilde niet meer eten. Ik heb toen een wat langere pauze ingelast. Het voordeel van mijn ervaring als ultraloper: als je niet meer wilt eten móet je eten. En ik liep blaren! Nooit eerder heb ik van een ultra blaren gehad, maar doordat ik gedwongen werd anders te lopen, minder ontspannen liep en door de eenzijdige beweging op de baan, heb ik er aardig wat.

Doneer!

Na 24 uur staat de teller op 163,2 kilometer. Dat is meer dan een verdubbeling van het oude record en daarmee heeft Björn het wereldrecord in handen. Ondertussen gaat de teller van de inzameling voor het Bartiméus Fonds richting de € 8.000,-. En de reactie van Björn’s dochtertje? “Papa is stoer,” vergezeld van een dikke knuffel. En dat is misschien nog wel de mooiste beloning na zijn inspanning.

 

Like this article? Share it!

Misschien vind je deze ook interessant?