Vanochtend loop ik opnieuw te zwoegen. Nog anderhalve minuut te gaan. Nog een minuut. Mijn lichaam voelt tien kilo zwaarder. Ik kan het niet, schiet er door mijn hoofd. Ik ga mijn doel nooit halen. Een andere loper komt mij tegemoet. Snel en lichtvoetig. Een shirtje van de New York Marathon. Hij vangt mijn blik. Op zijn gezicht verschijnt een glimlach, hij steekt zijn duim omhoog. Ik word herkend als collega-loper. Plotseling voel ik me trots als een pauw. Mijn timer geeft drie minuten aan, maar ik recht mijn rug, versnel mijn pas en lach breeduit terug. Zodra de man uit mijn blikveld verdwijnt begin ik te wandelen.
Waarom hardlopen mijn lichtpuntje is? Nou, het dagelijks leven is soms best lastig, met chronische beperkingen en een label ‘arbeidsongeschikt’ op mijn voorhoofd geplakt. Maar als loper voel ik mij sterker en gezonder dan menig andere jongvolwassene. De eerste keer begon ik met intervallen van 10 seconden. Twee maanden later tikte ik de minuut aan, en vorige week 3 minuten. Bij iedere mijlpaal voel ik me onoverwinnelijk. Hardlopen geeft mij hoop en moed. Dat mijn verleden niet betekent dat mijn dromen van nu afgeschreven zijn.
Overschatting?
In de eerste weken sinds mijn doorstart blijkt dat hardlopen een verrassend effect op mij heeft. Hardlopen maakt me vrolijker en meer gefocust. Hardlopen zorgt ervoor dat futloosheid wordt omgezet in hernieuwde energie. En waar andere sporten mijn conditie hooguit stabiel hielden, gaat mijn algehele fitheid nu met sprongen vooruit. Steeds wanneer ik een halve minuut extra op de teller heb, passeer ik in mijn fantasie de finish van een 5 kilometer race, toeschouwers juichend aan de zijlijn. Toch voel ik me een beetje sullig, met die beschimmelde loopschoenen van jaren terug. Overschat ik mezelf niet?
Regen, storm en vrieskou veranderen het genieten in afzien. Na een warming-up van een half uur voelen mijn gewrichten nog stijf en onwillig. Mijn longen protesteren en mijn ademhaling giert. Nadat ik voor de zoveelste keer na mijn loopje op bed beland, hou ik de zondagen angstvallig vrij van andere afspraken. Misschien ben ik veel te enthousiast geweest en is dit niet meer voor mij weggelegd, pieker ik.
Dromen of doen?
Ik neem me voor om dagelijks te stretchen, en verdiep me in voeding om mijn lichaam te ondersteunen bij de inspanning. Want eigenlijk zijn onzekere gedachten niets anders dan gewoon gedachten. Die betekenen niet dat hardlopen niets voor mij is. Hoe negatief ik me soms ook voel, van binnen weet ik toch dat ik niet opgeef. Bij iedere minuut extra op de teller verdwijnt alle onzekerheid en straal ik weer. Daarom besluit ik er alles aan te doen om op een dag écht over die finish te rennen, in plaats van er alleen over te dromen.
Piekerend over de tijd die ik nodig heb en stoeiend met zelfgemaakte intervalschema’s, prik ik een datum. 24 september: de Geuzenloop in Zoetermeer. Een nieuwe uitdaging is geboren. Wel moeten er nieuwe loopschoenen komen, want die oude vieze schoenen, daar kunnen ze me niet mee zien aankomen. Laat die Geuzenloop maar komen. Ik ga het halen.
Wil je meer weten over Floortje? Lees dan het kennismakingsinterview met haar.
