Chamonix is een prachtig dorpje in de Franse Alpen. Het skioord heeft geen sneeuwvlokken nodig om te boeien. Zeker niet voor een loper. De trails in de schaduw van de Mont Blanc zijn talrijk, de adembenemende uitzichten ontelbaar. Sinds enkele maanden is dit de verblijfplaats van ultralopers Dion en Lucja Leonard. Er staan al meerdere etappewedstrijden op hun palmares, maar wanneer ik het koppel ontmoet op een zonovergoten terras, gaat iemand anders van hun gezin met de meeste aandacht lopen: Gobi, een hondje van 4 jaar oud en 8 kilogram ‘zwaar’. De viervoeter is namelijk wereldberoemd. Ze dook in 2016 uit het niets op tijdens de Ultra Gobi in China en liep zo’n 120 van de 250 kilometer van de wedstrijd aan de zijde van Dion. Bloedhete temperaturen, ruig terrein, amper eten en drinken … De hond volgde zonder te verpinken. Een vriendschap voor het leven ontstond, waarna Dion het diertje naar Europa bracht. ‘Dat was veel moeilijker dan de wedstrijd zelf’, blikt de Australiër erop terug. Het werd inderdaad een obstakelrun om u tegen te zeggen. Gobi moest in quarantaine blijven, maar raakte vermist. Na een zoekactie vond Dion haar terug, waardoor het duo zo’n halfjaar na hun eerste ontmoeting voet aan Europese grond zette.
Dé rivier
Dion was in 2016 op zoek naar zichzelf als loper, vertelt hij: ‘Ik wilde tonen dat ik nog niet klaar was, dat ik nog ambitie mocht koesteren. Ik was van plan om in de Ultra Gobi op z’n minst te concurreren met de besten.’ Het was lang niet Dions eerste ultra. Best vreemd voor iemand die niet graag loopt. De Australiër lacht als ik hem ermee confronteer: ‘De wedstrijden vallen best mee, maar de trainingen zijn verschrikkelijk. Lucja loopt wel heel graag. Zij was deze ochtend om 7 uur al op pad met Gobi. Zij vinden dat geweldig.’ Lucja pikt in: ‘Gobi loopt nog altijd veel. En graag. Vrijdag doet ze haar wekelijkse lange duurloop van tien kilometer. (lacht) Dat is haar lievelingsdag. Ze wordt helemaal gek als we de bergen in trekken, en ook sneeuw vindt ze geweldig. Dion is competitiever dan ik, maar die tegenstelling is net interessant. We motiveren elkaar vaak om te gaan lopen, en tijdens wedstrijden helpen we elkaar. Dan praat ik met de andere deelnemers, terwijl Dion daar vooral ‘geen energie aan wil verspillen’. Na de race bloeit hij helemaal op en dan vragen mensen zich af of hij wel dezelfde persoon is.’ Dion knikt: ‘Net zoals elke loper vind ik het geweldig om de finish te bereiken, welke afstand ik ook loop. Maar het is vrij uniek dat ik zo veel positieve dingen haal uit iets wat ik niet zo graag doe en waarvan ik niet echt geniet. Ik geef je een voorbeeld. In het boek lees je over mijn moeilijke jeugd. Lopen helpt me om daarmee om te gaan. Voor veel ultralopers is lopen een ideale manier om iets te verwerken.’
Terwijl Dion zijn verhaal vertelt, ligt Gobi rustig te zonnen op de schoot van Lucja. Wanneer de ober met een gebakje tevoorschijn komt, komt er leven in de brouwerij en wordt duidelijk dat deze hond niet alleen droge brokken eet. Dion: ‘Maar ze dringt zich nooit op. Dat was in de woestijn niet anders. Als ultraloper moet je tijdens zulke races al je eten en drinken meenemen om je reserves aan te vullen. Je hebt geen overschot, want je wilt geen gram te veel meezeulen onderweg. Het laatste wat je dus doet, is eten uitdelen. Ik gaf Gobi aanvankelijk dus niets, ook al omdat het van mij uit geen liefde op het eerste gezicht was. (lacht) Bij haar daarentegen … Zij verloor me geen seconde uit het oog.’ Het duurde niet lang voor de liefde wederzijds werd. Dion gaf Gobi wat te eten en tijdens de etappes stopte hij af en toe bij een riviertje om de hond te laten drinken. Geen overbodige luxe, want de temperatuur in de woestijn steeg tot 52 °C.
Een van die rivierpassages betekende voor Dion het keerpunt in zijn leven. Gobi liep al kilometerslang in het kielzog van de Australiër, maar durfde de waterpassage niet aan. Dion was al halverwege de rivier toen hij Gobi steeds luider hoorde janken. ‘Toen deed ik iets wat ik nooit eerder had gedaan in een race: ik maakte rechtsomkeer en droeg Gobi naar de overkant. Als ik dat niet had gedaan, had mijn leven en dat van Gobi er helemaal anders uitgezien. Het was heel vreemd, ze vertrouwde me en legde haar lot in mijn handen. Ze was niet in paniek. Het leek alsof ze me al jaren kende. Er waren tijdens die etappe nog andere obstakels waarbij ik Gobi moest helpen. Onderweg keken een paar locals ons aan met een blik die zoveel zei als: wat doen die twee in hemelsnaam? Toen die hindernissen achter de rug waren, leek Gobi me te willen zeggen: bon, we hebben genoeg tijd verloren, we gaan de anderen nog inhalen. Wat ook gebeurde. We wonnen de etappe. (lacht) Enfin, Gobi werd tweede, ik eerste.’
De temperatuur in China liep dag na dag hoger op, waardoor Gobi tijdens enkele etappes met auto van de organisatie van start naar finish werd gevoerd. Tijdens die wedstrijddagen besliste Dion dat hij ze naar Europa wilde brengen: ‘Ik miste haar onderweg. Ik voelde ook dat ik wat veranderd was. Ik was softer, minder competitiever. Zo maakte ik tijdens een andere etappe opnieuw rechtsomkeer, om een van mijn concurrenten te helpen: Tommy. Hij verkeerde in zware fysieke problemen. Ik heb zijn leven gered door hem te helpen en hulp te halen.’
Blijft de vraag: waarom volgde Gobi de Australische ultraloper onophoudelijk? Omdat ze op zoek was naar een beter leven? Die kans is groot. Maar waarom koos ze voor Dion, terwijl er heel wat andere ultrarunners en vrijwilligers rondliepen? Bovendien gaven sommige van die mensen haar wél meteen eten en knuffels. Dion weet het ook niet: ‘Als ik met haar zou kunnen praten, zou ik haar dat als eerste vragen. Waarom heb je mij gekozen, kleintje? Mogelijk is chemie de enige verklaring.’ De ultrarunner kijkt Gobi aan en lacht: ‘Tijdens zo’n wedstrijd draag je als loper de vlag van je land op je rugzak. Misschien dacht ze wel: Australië! Uitstekend klimaat. Dat zegt me wel wat. Wat ze niet wist, was dat ik toen in het Schotse Edinburgh woonde. Ik zou haar ook willen vragen hoe haar leven er vroeger uitzag. Waar komt ze exact vandaan? Heeft ze broertjes of zusjes? Wat heeft ze al meegemaakt? Aan haar vacht merkte ik tijdens de wedstrijd wel dat ze geen geweldig leven leidde.’
Niet naar Australië
Tegenwoordig heeft Gobi geen klachten qua levenskwaliteit, behalve dat haar gebakje zonet op de grond is gevallen en er nu een paar duiven mee aan de haal gaan. De viervoeter kan er niet om lachen en blaft de vogels wat toe. Lucja brengt de hond met een glimlach weer tot rust: ‘Ze heeft last van het kleinehondjessyndroom. Soms gedraagt ze zich alsof ze gigantische hond is. Ze is ook heel fier, dat merken we als we met haar wandelen. Ze wordt graag gezien.’ Beseft ze misschien dat ze speciaal is dankzij haar verhaal? Lucja schudt het hoofd: ‘Volgens mij denkt ze vooral dat ze schattiger is dan de andere hondjes en dat ze daardoor zoveel aandacht krijgt.’
Dat hondje beleefde nochtans een vrij gek verhaal, ook na de Ultra Gobi. Toen ze voor haar adoptie in quarantaine moest blijven, raakte ze vermist. Dion twijfelde niet en ging terug naar China om te zoeken naar een speld in een hooiberg. De Australiër zucht als hij eraan terugdenkt: ‘Er lopen in Urumqi – een stad met ruim 2 miljoen inwoners – zoveel honden op straat. 25.000, zeiden locals tegen me, maar het zijn er ongetwijfeld meer. En vooral: er waren bijzonder veel Gobi-lookalikes.’ Als bij wonder vond de ultraloper zijn hondje terug. Daarvoor heeft hij meerdere verklaringen: ‘In Frankrijk of Amerika had dit minder kans op slagen gehad. Maar in China waren ze gefascineerd door die Australiër die hun taal niet sprak, en helemaal uit Schotland was gekomen om een kleine hond te zoeken. De media sprongen er ook op, waardoor meer en meer mensen vrijwillig mee zochten. Chinezen zijn best hulpvaardig.’
Witte doek
Ondertussen leeft het gezin Leonard gelukkig samen in Chamonix. Gobi paste zich zonder problemen aan. Dion: ‘Daar hadden we eerst wel wat schrik voor, want ze leefde in het wild. En ik had haar in China een paar keer achter katten zien lopen … Dat voorspelde niet veel goeds aangezien wij ook een kat hebben: Lara. Maar dat ging wonderwel.’ Lucja verduidelijkt: ‘Toen ik Gobi in China voor het eerst zag, leek ze te begrijpen dat ik speciaal ben voor Dion. Met Lara ging het net zo. Ze stapte op de eerste dag naar Gobi alsof ze wilde zeggen: ‘Je bent welkom, maar ik ben hier de baas. En als wij samenwerken, doen die twee alles voor ons.’ Dat begreep ze goed, want het zijn net zusjes. Als Dion of ik met Gobi ga lopen, dan loopt Lara thuis wat verloren.’
Dion toont ondertussen een foto van Gobi en Lara die vredig naast elkaar liggen te slapen in een fauteuil: ‘Gobi heeft ons leven veranderd. We hebben geen kinderen, dus ik beschouw haar een beetje als mijn baby. Gobi maakte me zachter, geduldiger en begripvoller. Ook op professioneel gebied veranderde er veel. Ik loop veel wedstrijden om geld in te zamelen voor honden die het minder goed hebben dan Gobi, en ik ben constant bezig met het verhaal dat we meemaakten. Dat evolueert constant.’
Een van de gevolgen van dat onwaarschijnlijke verhaal, is het boek Finding Gobi, waarin Dion het hele avontuur uit de doeken doet. Dat boek bestaat in vijftien talen. ‘En er komen er zeker nog zes bij. Er komt ook nog een fictieboek over Lara’, zegt Dion. ‘De reacties zijn overweldigend en hartverwarmend. Zo was er een vrouw die kanker had en alle updates over Gobi volgde vanaf het moment dat ik de hond had gezien in de woestijn. Toen Gobi na al die obstakels goed en wel thuis was, overleed die vrouw. Vóór Gobi thuis was, wilde ze niet opgeven, zo leek. Er was ook een alcoholverslaafde die voor zijn zoon het kinderboek van Finding Gobi gekocht had. Hij las daaruit voor en kocht daardoor het ‘echte boek’. Hij herkende zich in mijn verhaal en deed wat aan zijn probleem. Er zijn ook veel mensen die ons een berichtje sturen dat ze een hondje uit het asiel hebben gehaald. Prachtig. Job done.’
Voor wie het boek nog niet gelezen heeft: de kans is groot dat je een band krijgt met het duo. ‘99,9%’, lacht Dion. ‘Dat komt omdat er veel boodschappen in het boek zitten. Het gaat niet zozeer over die loopwedstrijd, of over mijn ontmoeting met Gobi. Het gaat over hoop, over nooit opgeven, over het goede dat in elke mens schuilt. En ik probeer ook vooroordelen over China weg te werken.’
Het is dus niet vreemd dat het boek een bestseller werd, en dat Hollywood meer dan gewone interesse toonde. Dion: ‘Als alles volgens plan loopt, brengt 20th Century Fox in 2020 het verhaal naar het witte doek. Toen we daar op bezoek kwamen, zeiden ze: ‘Dit verhaal hadden we zelf nooit kunnen verzinnen. Dat maakt het zo uniek.’ Ik kan ze geen ongelijk geven. De kans is groter dat je de loterij wint, dan dat je dit avontuur meemaakt.’
Via Instagram blijf je op de hoogte van de avonturen van het gezin Leonard: @findinggobi, @runningdutchie, @lararunawaycat
Gouden tip: weet waarom je het doet!
Als ik Dion vraag om lopers één gouden tip te geven, moet hij even nadenken. ‘Als je niet duidelijk weet waarom je het doet, dan smelten je finishkansen als sneeuw voor de zon. Want het mentale is minstens zo belangrijk als het fysieke. Zeker bij zo’n ultra. Onlangs liep ik drie wedstrijden van 200 mijl in de VS. Ik heb hoogtevrees, maar ik moest in het begin in mistige omstandigheden over een richel, op vrij grote hoogte. Op zo’n moment vraag je je af waarom je het doet. In mijn geval was het om geld in te zamelen voor honden die het minder goed hebben dan Gobi. En dus zette ik door, want ik wilde de mensen die geld gedoneerd hadden niet ontgoochelen. Zo bouw je ook mentale sterkte op. Op training is het veel moeilijker om een situatie te simuleren waarbij je hersenen zeggen dat het niet meer gaat, maar je lichaam toch doorzet. Je kan veel meer aan dan je zelf denkt. Dat zie je het best bij lopers in de achterhoede. Zij zien meer af dan mensen vooraan, maar zetten toch door. Onderschat jezelf niet.’
