Zondag 13 april 2025 liep ik de 44e editie van de NN Marathon Rotterdam. Een datum die ik niet snel meer vergeet. Niet alleen omdat ik voor het eerst een marathon liep, maar ook omdat dit avontuur eerder begon dan gepland. In december 2024 won ik onverwacht een startbewijs via een winactie van RunningNL. Een kans die ik met beide handen aangreep, ondanks dat ik mezelf pas een jaar later in de marathon zag staan. Maar ja… als het lot je iets in de schoot werpt, dan loop je. Letterlijk.
Trainingsperiode
Vanaf de laatste week van december tot aan begin april trainde ik wekelijks drie keer en bouwde ik mijn duurvermogen op tot en met 32 kilometer. Het doel was helder: goed voorbereid aan de start verschijnen. In de laatste week ging ik in ‘taperen’, de beruchte fase van gas terugnemen, veel rusten en flink wat koolhydraten stapelen. Toch waren er twijfels: vermoeidheid in de hamstrings en in mijn rechterkuit werd steeds vervelender. Geen blessure, maar net genoeg om je onzeker te maken. De start kwam dichterbij, maar mentaal bleef ik gefocust.
Vijftig
Deze marathon had voor mij iets bijzonders. Niet alleen vanwege het toeval, of het feit dat het m’n eerste was, maar ook omdat ik hem liep op mijn vijftigste levensjaar. Een mijlpaal. En hoe symbolisch dat ik juist in ‘De Mooiste’ mijn marathondebuut mocht maken. Die geuzennaam is allesbehalve overdreven, dat kan ik nu met zekerheid zeggen.
Eindtijd rond de 4 uur?
Mijn inschatting op basis van trainingen was een eindtijd van rond de 4 uur. Maar naarmate de kilometers vorderden, werd dat bijgesteld richting 4:20, met een realistische blik op 4:30. De eerste 10 kilometer liepen als een zonnetje: tempo strak op 6:25 per km. Maar ergens halverwege – rond de 21,1 km – begon het mentaal te knellen. De wind trok aan, het werd warmer en het wisselpunt van de estafettelopers gooide even mijn ritme in de war. Mijn tempo zakte richting 8:00/km, en ik zat veel te veel in mijn hoofd.
Arjan: Wat ik iedereen wil meegeven: ga sporten, beweeg. Je hoeft geen topsporter te zijn. Het maakt niet uit hoe snel of hoe ver je gaat. Er schuilt een hardloper in iedereen. En als je jezelf de kans geeft, ontdek je niet alleen je uithoudingsvermogen, maar ook een stuk van jezelf dat je misschien nog nooit eerder bent tegengekomen.
Ik greep terug naar ademhalingsoefeningen, nam een extra gelletje en richtte mijn blik op de Erasmusbrug. Daarna hervond ik een ritme van rond de 7:00/km tot aan kilometer 30. Vanaf 32 km begon de echte strijd. En dat is eigenlijk precies waar de magie begon.
Aanmoedigingen
Want de marathon van Rotterdam die ren je nooit alleen. Het publiek… man, wat een helden. Ongelogen, ze slepen je voort – elke stap, elke meter. Of je nu aan kop loopt of vecht om überhaupt de finish te halen: je krijgt aanmoedigingen alsof je eerste ligt. Wat een energie. Wat een liefde. Wildvreemden die uitstralen dat ze trots op je zijn. Dat je het waard bent om aan te moedigen. Dat je gezien wordt.
In het rood
De laatste twee kilometer liep ik volledig in het rood. Alles deed pijn, behalve de glimlach op mijn gezicht. Want telkens weer was daar iemand langs de kant die net dat beetje extra energie gaf. En toen… de finish. Mijn vrouw. Mijn kinderen. Alles kwam eruit. De emoties, de opluchting, de trots.
Ik heb het gedaan. Ik ben een marathonloper.
Lees hier de vorige blogs van Arjan:
Arjan op weg naar de NN Marathon Rotterdam: taperen, vertrouwen en de laatste loodjes – RunningNL
Arjan op weg naar de NN Marathon Rotterdam: de tussenstand – RunningNL
Arjan op weg naar de NN Marathon Rotterdam: ‘Ik wil bewijzen dat ik op m’n 50e fit genoeg ben om een marathon uit te lopen’ – RunningNL
