Er komt geen eind aan. Als mijn voorgenomen half uur voorbij is, heb ik net 3 kilometer gelopen. Ik vloek en wandel mopperend naar huis. Weer niet gehaald. Dat is al de derde week op rij.
Geen hartverwarmend moraal
Ik staar naar een leeg tekstdocument op mijn laptop. Ik was vastbesloten een enthousiaste column over mijn voorbereidingen te schrijven. Maar ik voel me niet enthousiast. Ik realiseer me: soms gaat het gewoon even niet goed. Soms is er geen hartverwarmend moraal. Ook dat mag gedeeld worden. Ik ben uitgeput en ongemotiveerd. Al weken wordt het niet beter, wat ik ook doe. Ik ben voortdurend moe. Mijn spieren en zenuwen doen pijn.
Nog zes weken te gaan tot mijn einddoel: 5 kilometer lopen bij de Geuzenloop. Om dat te bereiken moet ik iedere week een paar honderd meter extra lopen. Er rest geen tijd meer om mijn wekelijkse loopje aan te passen op mijn verminderde kracht en energie. Maar ik wil de Geuzenloop niet annuleren. Het enige doel tussen de verder lege pagina’s in mijn agenda. Voor het eerst sta ik de gedachte toe dat ik het misschien niet haal.
Niet klein te krijgen
‘Je hebt een aandoening aan je schildklier’, zegt mijn arts aan de telefoon. Ik heb mijn bloed laten afnemen voor mijn halfjaarlijkse controle. ‘Het is chronisch, en je zal levenslang medicijnen moeten slikken.’ De aandoening blijkt een cadeautje te zijn van mijn intensieve behandelingen tegen lymfklierkanker, jaren geleden. Neerslachtigheid en extreme vermoeidheid horen bij de symptomen. Eindelijk begrijp ik waarom ik me zo slecht voel.
Lees ook: Column Floortje: De bezemwagen voorblijven
Zondagochtend stippel ik mijn route uit. Nog voor ik buiten ben kan ik me niet voorstellen dat ik dat hele eind kan hardlopen. Zodra ik begin te rennen vraag ik me af: waarom vond ik dit ook alweer leuk? Kan ik mezelf niet beter rust en herstel gunnen? Puffend en struikelend maak ik mijn meters. Dan zie ik in de verte de kerk, mijn eindpunt. De muziek zweept op door mijn oortjes. Ik stel me voor dat daar de finish van de Geuzenloop is. Opeens voel ik mijn zeurende spieren niet meer. Twee keer zo hard ren ik op de kerk af. Als ik tot stilstand kom zie ik trots dat ik 3,9 kilometer heb gerend.
Mijn einddoel is nog maar een ruime kilometer van mij vandaan. Ik voel weer hoop. Die schildklier mag mij niet klein krijgen. Zal ik het toch gaan halen?
Floortje van Veen herstelde van lymfeklierkanker. Hoewel de artsen haar als genezen verklaarden, ervaart ze nog dagelijks de gevolgen van de zware behandelingen. Op weg naar volledig herstel is hardlopen een belangrijk onderdeel. Maar dat gaat niet zonder horten en stoten én ongemakkelijke momenten. Floortje schrijft maandelijks een column voor Running.nl. Dit was deel 6.
