Felbegeerde medaille
Toen ik me inschreef voor de 5 kilometer, kon ik nog geen 5 minuten rennen. Het doel voelde mijlenver van mij vandaan. Ik wilde mezelf uitdagen en kijken of ik het kon. Iedere honderd meter die ik dichterbij kom geeft een kick. Het lijkt gezond om ermee bezig te zijn. Maar wat Strava niet vastlegt, zijn de gevolgen die mijn loopjes soms hebben. Vermoeidheid, hoofdpijn en pijnlijke spierkrampen zijn mij niet vreemd in de dagen erop. Is het wel verstandig om hiermee door te gaan?
Puffend en zwetend check ik Strava. 4,3 kilometer op de teller, het is genoeg geweest. Mijn benen trillen en ik gloei als een tomaat. Ik realiseer me dat ik over twee weken nog 700 meter door moet rennen. Zal het me teveel worden? Zal ik voor de ogen van alle toeschouwers vlak voor de finish moeten gaan wandelen? Waarschijnlijk heeft niemand zo vaak over de felgebeerde medaille gedroomd als ik. Ik zal niet opgeven. Die medaille is het grootste teken dat ik nog leef en gezond ben sinds ik lymfklierkanker gehad heb. Dankbaarder kan ik niet zijn.
Niet wegkijken
Hardlopen heeft mij gedwongen niet langer weg te kijken van mijn lichamelijke aandoeningen. Afgelopen anderhalf jaar heb ik geleerd hen eindelijk te accepteren. Want trainen om mijn doel te behalen, betekent dat ik liefdevol met mijn lichaam om moet gaan. Zoals koud douchen na een loopje en de juiste voedingkeuzes maken. Zo heeft het lopen mij niet alleen een gezonder leven gegeven, maar ook meer zelfvertrouwen. Een verminderde gezondheid betekent niet dat je niet meer kunt sporten.
Woensdagavond wil mijn loopje niet slagen. In gedachten foeter ik op mezelf. Twee lopers hollen mij al kletsend lichtvoetig voorbij. Ik hoor hun schoenen nauwelijks, terwijl mijn eigen voeten zwaar tegen het asfalt slaan. Na drie kilometer ben ik op en begin teleurgesteld te wandelen. Het is me niet gelukt op schema te blijven voor mijn doel. Dan denk ik terug aan acht maanden geleden, toen ik met moeite slechts drie minuten volbracht. Ik realiseer me waar ik vandaan kom, en voel me weer trots.
Stoppen is geen optie
Ik besluit na de Geuzenloop mijn strakke trainingsschema te laten varen. Dan mag mijn lichaam iedere week bepalen hoe ver ik loop, in plaats van een doel. Zo voorkom ik behalve teleurstellingen, ook lichamelijk kwaaltjes. Stoppen met hardlopen is geen optie. Wat er ook gebeurt, ik blijf ervan genieten. Na de Geuzenloop zal ik me altijd herinneren dat ik iets heb gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik het kon. Daarna laat ik me leiden door alles wat ik afgelopen maanden over mijn lichaam geleerd heb. Misschien train ik ooit naar de 10 kilometer. In een toekomst die net zo onvoorstelbaar lijkt als de 5 kilometer eens was.
Lees ook: Column Floortje: Ga ik het toch halen?
Floortje van Veen herstelde van lymfeklierkanker. Hoewel de artsen haar als genezen verklaarden, ervaart ze nog dagelijks de gevolgen van de zware behandelingen. Op weg naar volledig herstel is hardlopen een belangrijk onderdeel. Maar dat gaat niet zonder horten en stoten én ongemakkelijke momenten. Floortje schrijft maandelijks een column voor Running.nl. Dit was deel 7.
