Voor Noor Noij ging de wekker zondagochtend om 05.15 uur. Om 6.30 zat ze in de ferry richting het startgebied. Daar scheen af en toe de zon (‘dat maakte het wachten een stuk aangenamer’) en om 9.45 uur ging eindelijk het startschot. De vriend van Noor stond gepositioneerd op 8,15 en 21 kilometer om een gelletje en drank te overhandigen. “Superleuk om hem onderweg te zien”, vertelt Noor. “Dat gaf steeds weer wat wat nieuwe energie.”
Stabiele pace
De eerste kilometers vlogen voorbij. Noor vond al snel een stabiele pace. “Op 15 kilometer kwam ik terecht in een heerlijke focus. Maar 10 kilometer verder voelde ik de ‘rollings hills’ en de wegen die voortdurend vals plat liepen in de benen. Na de Queensborough Bridgde draaiden we 1st avenue op. Daar had ik het ook zwaar. Maar het voortdurend enthousiasme van de mensen langs de kant bleef me verbazen. Ik toverde spontaan een lach op mijn gezicht.”
Vanaf de het 30 kilometerpunt maakte Noor de vergelijking met haar favoriete rondje in het Vondelpark. Op 5th Avenue pakte ze haar laatste gelletje en liep ze al snel Central Park in. “Ik wilde alles geven wat ik had. Daarbij dacht ik aan de woorden van mijn coach: ‘doortrekken en áltijd finishen’. En dat deed ik. Met een tijd van 3:28:04 (en een ‘negative split’) kwam ik over de finish. Een prestatie waar ik ontzettend trots op ben!”
Lees ook: Dit moet je weten over de New York Marathon
Wesley op wilskracht
Voor Wesley Plompen (32) uit Rotterdam, die in september de marathon van Berlijn liep en in april voor de zevende keer de marathon van Rotterdam volbracht, verliep de marathon iets anders dan verwacht. “Ik werd tijdens de race niet lekker. Ik heb puur op wilskracht naar de finish gelopen. Daarbij werk ik geholpen door de New Yorkers. Die schreeuwen je naar de finishlijn, dat is wat deze marathon zo bijzonder maakt.” Na 5 uur, 15 minuten en 51 seconde kwam Wesley over de finish in Central Park.
Lees ook: Teleurstelling bij Abdi Nageeye: vierde in New York
Rik van der Jagt
Ook voor Rik van der Jagt ging de wekker vroeg. Om 6:45 uur spraken de reisleiders van Rijnmond Reizen, waarmee Rik op pad was, de groep bemoedigd toe. Ook wordt samen You’ll Never Walk Alone gezongen. Daarna vervolgen ze hun weg naar het startgebied op Staten Island. “De Verrazzano-Narrows Bridge, waar we startten, is meteen de brug met de meeste stijging, maar door de adrenaline valt het mee. Het uitzicht op de skyline van Manhatten is geweldig”, vertelt Rik.
Waar de eerste kilometers op de brug geen publiek is, verandert de situatie daarna volledig. “In de straten van Brooklyn is het publiek uitzinnig. Iedereen moedigt je aan, dat is écht geweldig.”
Orkaan van geluid
Gedreven door het publiek loopt Rik de eerste helft van de marathon iets te enthousiast. Op de Queensboro Brigde krijgt Rik het zwaar en moet hij even wandelen. Even later herstelt hij zich en draait hij 1st Avenue op. “Wat een orkaan van geluid! Maar: mijn spieren beginnen echt pijn te doen. Mijn bovenbenen, hamstrings en billen. Gelukkig geven de aanmoedigingen uit het publiek (‘you got this, you look amazing, you are so strong!’) energie.”
Hoe lang kan 200 meter zijn?, vraagt Rik zich af vlak voor de finish. “Geen eindsprint, het wordt afzien. Nog een stap, nog een stap. En ik ben er. Ik ben een marathonloper in New York. De beloning is een prachtige medaille, maar veel belangrijker: het is een ervaring die ik nooit meer vergeet.”
Anne en Paul
Het koppel Anne en Paul, dat vooraf met RunningNL uitgebreid vooruitblikte op de marathon, liet achteraf weten enorm genoten te hebben van de race. Tegelijkertijd eisten de vele hoogtemeters ook hun tol. Zoals ze vooraf wilden kwamen ze zondagmiddag, na 4 uur en 32 minuten, samen over de finish. Voor hen een moment om nooit meer te vergeten.
Lees ook: Anne en Paul lopen samen New York City Marathon: Dit is écht een dingetje
