De lente hangt in de lucht. Het gras wordt langer, vogels fluiten. Een perfecte loopavond. Opgewekt trek ik de deur achter me dicht, ik streef vandaag naar vijf minuten rennen. Snelle muziek schalt door mijn oordopjes. Mijn benen voelen stijf, maar hollen vanzelf met de beat mee. Mijn gedachten stormen al even hard voorbij. Zijn die vijf minuten al om? Ben ik niet te langzaam? Ik probeer me te concentreren op schapen in de verte, maar mijn hoofd leidt me af. Ik richt mijn blik op de strakblauwe lucht. Daar gaan mijn gedachten weer: zit ik wel op schema voor september? Als ik even later hijgend naar huis loop, vraag ik me af of ik wel heb genoten.
Mindful running
Thuis herinner ik me weer waarom ik eigenlijk met hardlopen begon. Het gaat niet om de snelheid, en zelfs niet om het halen van die vijf kilometer. Hardlopen is als een pauze van het leven, het loslaten van alle druk van het dagelijks leven. Maar hoe doe je dat, als je dat volle hoofd met je meeneemt? Ik vind een artikel over mindful running, dat vertelt hoe je je aandacht naar het heden brengt zonder te worden opgeslokt door gedachten. Door te ervaren wat je voelt zonder zelfkritiek, vind je rust waardoor je meer kunt genieten van het moment.
Die zondagochtend combineer ik mijn warming up met een korte meditatie om los te komen van mijn bezigheden. Eenmaal buiten focus ik op mijn ademhaling en zorg dat deze laag in mijn buik blijft. Zodra ik rustig begin te rennen luister ik naar vogels in de bomen. Mijn oordopjes heb ik dit keer thuis gelaten. Steeds als er een gedachte door mijn hoofd schiet die vertelt hoe zwaar het is, ga ik het innerlijke dialoog niet aan. Het zijn maar gedachten, ik hoef er niet naar te luisteren. Ik voel de ochtendzon op mijn gezicht en word blij van binnen.
Lees ook: Column Floortje: Gewoon doen alsof
Kracht van de natuur
Het goede gevoel duurt niet lang. Mijn longen branden en mijn enkels trillen bij elke stap. Ik pieker of ik mezelf niet overschat heb toen ik de Geuzenloop in mijn agenda zette. Ik richt me weer op de omgeving, op de hoge bomen vol in bloei. Ik hobbel langs een oude afgebroken boomstronk, begroeid met mos. Zo voel ik me ook, bedenk ik. Een beetje beschadigd, in een wereld vol gezonde mensen. Toch doet die boomstronk niet af aan de pracht van de natuur. Hij hoort erbij, zoals ik er ook bij hoor. Mijn perfecte plaatje sluit niet aan bij de werkelijkheid. Maar dat maakt mij geen minder goede loper, besef ik. Dus wat let mij om er toch van te genieten?
Eindelijk wordt mijn hoofd stil. Met elke stap voel ik mijn energie, zelfvertrouwen en vrolijkheid terugkomen. Ik geniet. Mijn spieren worden soepeler, mijn ademhaling rustig. Bij huis gekomen check ik mijn timer. Ik heb elf minuten gerend. En ik denk: wat jammer dat ik al thuis ben, ik had nog wel een rondje gewild.
